JMZWAAN

Van een Emmeloordse lezer kreeg ik onderstaande foto’s toegestuurd. Je kunt het zien als een soort minirapportage. Foto 1: het boek. Foto 2: de streep. Foto 3: de bibliotheek. Het doet me deugd om te zien dat er nog gestreept wordt. Dit is hoe de boeken eruitzagen die we vroeger leenden uit de plaatselijke bibliotheek. In vrijwel ieder boek zonder groen streepje op de rug waren wel woorden of soms complete zinnen doorgestreept. Schuttingtaal vooral, gebezigde krachttermen, of liever gezegd: vloeken. En juist die woorden verstopt achter inkt waren interessant: als iemand wil dat je iets niet leest, wil je natuurlijk weten om welke woorden het dan gaat. En hoe dik of permanent de inkt ook aangebracht mag zijn, het weet nooit helemaal de afgedrukte letters te verbloemen. Het is maar net hoe je het licht erop laat vallen, ontdekte ik al snel, en zo heb ik onder de lamp van mijn nachtkastje heel wat krachttermen tot mij genomen. Het zien van een weggestreept woord of zin wakkert dan ook...

Donald Duck Weekblad had plotseling een website. Het werd aangekondigd op de voorpagina van een nummer, met op de cover de kop van Donald tussen digitale nulletjes en eentjes. Ik klom direct achter de computer. Computeren was toen nog iets waar je echt voor moest gaan zitten. We hadden zo’n gammel computermeubel in de woonkamer staan, zoals die in de jaren ’00 in iedere woon- of zolderkamer te vinden waren. De tijd tussen het indrukken van de aan/uitknop en het tevoorschijn komen van groene Microsoft-heuvels duurde eindeloos. Een computer opstarten was een kwellende oefening in geduld – zeker als je de nieuwe website van Donald Duck wilde zien. De website was geweldig: het huis van Donald Duck, met op de achtergrond het standbeeld van Cornelis Prul en het geldpakhuis van Oom Dagobert. Het leuke ervan was dat alles interactief was. Bewoog je met je muis over een tuinslang, dan begon die te kronkelen en te sproeien. Bewoog je over een raam, dan begon het te klapperen. Dat soort geintje...

Teksten gegenereerd door ChatGPT zijn niet leuk. Ja tuurlijk, soms kun je een geinig onderonsje houden met de chatbot, en als je het nuttig vindt, gebruik het dan vooral. Prima joh. Alleen er is iets dat jeukt. En dat zit ‘m vooral in aankondigen van evenementen en andere berichtjes op sociale media, uitgespuwd door diezelfde ChatGPT. 🌵Icoontjes: in de aankondigingen die ChatGPT voor je genereerd, dus niet schrijft, nee, genereren, worden altijd icoontjes gebruikt. De meest voorkomende: de kalender, de speldenpin, de klok. Waarom volstaat het benoemen van de datum, de locatie en de tijd niet? Het wordt er helemaal niet overzichtelijker van, het leidt juist alleen maar af. 🎷Onderschatting: alles moet tegenwoordig kort en simpel. Er is niets tegen begrijpbare tekst, dat is juist het doel van een aankondiging, maar je publiek weet de bovengenoemde punten ongetwijfeld uit je tekst vissen. Bijvoorbeeld: De workshop ‘aquariums schoonmaken’ vindt plaats in cultuurcentrum Madelief o...

Net toen we wilden schuilen onder het muziekkapelletje voor de regen, viel mijn oog op een bordje in een voortuin van een Schiermonnikoogse woning. Boekverkoop. ‘Ik kijk hier nog even’, riep ik tegen de rest. ‘Ik ga met je mee!’ riep een broer terug. De hal stond volgestouwd met dozen tweedehands boeken. We stapten de woonkamer in. Aan alle wanden planken vol tweedehands literatuur. De eigenaar heeft zijn woonkamer ervoor op moeten offeren. Ik hoorde hem achter scharrelen in het keukentje. Geweldig, nietwaar? Het eerste boek waar mijn oog op viel was ook het boek dat ik meenam naar huis. De titel: Troika hier, Troika daar. ‘Verrek, Drs. P!’ zei ik. ‘Wie is dat?’ ‘Je weet wel, van Dodenrit en Sneker Café en zo’ ‘Nooit van gehoord’ ‘Hij heeft ook een liedje geschreven over Emmeloord’, zei ik al bladerend door het boek. En toen ik de juiste pagina gevonden had, besloot ik enkele passages voor te dragen: Bij helder maanlicht op de piramiden Of als in Bangladesh de morgen gloort ...