Als je op regelmatige basis een blog wilt onderhouden, moet je ook iedere dag iets maken. De afgelopen dagen wilde ik wel bloggen, maar als ik eenmaal achter een leeg documentje zat had ik geen flauw idee waarover ik dan moest bloggen. Dat zal komen omdat ik de laatste dagen minder actief ben geweest. Wel actief met andere dingen hoor. Werk natuurlijk, polderlezingen organiseren, vrienden, boerderijbezoekjes, andere verplichtingen en buiten dat wilde ik ook gewoon eens lekker met een boek op de bank. Over boeken lezen zou ik meer kunnen bloggen, maar dan wordt het een boekenblog, wat overigens geen gekoesterde ambitie is. Maar nu ben ik toch al bezig. Zo las ik het Boekenweekessay ‘Boto Banja’ van Raoul de Jong, waarin hij schrijft over een zeilreis die hij maakte, wat ook een reis op zoek naar zijn roots was. Naar het geheime genootschap van dansende schrijvers, uit het begin van de vorige eeuw. En over wat hen bond: allen hadden ze voorouders uit Afrika, die naar de nieuwe wereld
Op de bovenstaande foto zie je niemand minder dan Indiana Jones in de openingsscène van The Temple of Doom, samen met Willy Scot, een personage dat geheel gillend door de film rent. Wat opvalt aan die foto is dat Indiana Jones’ uiterlijk anders is dan je van hem gewend bent. Indiana is een actiefiguur, met opengescheurde overhemden en een cowboyhoed. Hier zien we hem in een keurige witte smoking met daarop een knalrode anjer vastgepind. En dat klopt: Steven Spielberg bracht met de openingsscène van The Temple of Doom een hommage aan de James Bond films. Ook James Bond, de vertolking van Sean Connery althans, droeg een witte smoking met rode anjer. Dat is niet zomaar een hersenspinsel geweest van Ian Flemming, de schrijver van de spionromans. Flemming was ten tijde van de Tweede Wereld oorlog zelf een geheim agent. Hij voerde verschillende missies uit en werkte mee aan diverse operaties, die hij later prettig verwerkte in boeken als Goldeneye. Eén missie tijdens de oorlog was om bev