Doorgaan naar hoofdcontent

#157 Zomerzin

Potjandorie wat heb ik zin in de zomer. Laat het alsjeblieft weer juni zijn. Dan kan ik weer naar Bant.

Omdat ik voor het eindejaarlijstje door de fotomap aan het scrollen was geraakt, ontdekte ik foto’s die ik genomen had maar nergens voor had gebruikt. Het betreft foto’s van foto’s, die als wijze van openluchtexpositie stonden tentoongesteld op een camping in Bant. Hoe we hiervan afwisten weet ik niet meer, vermoedelijk heb ik het een activiteitenagenda van de NOP voorbij zien komen. De foto-expo liet geportretteerde Bantenaren zien.

Dat moeten vast bijzondere Bantenaren zijn, was mijn verwachting, en we begonnen de wandeling door de zogenoemde fototuin. Het was er aangenaam groen.

Al wandelend bleek een criterium om gefotografeerd te worden afwezig. We lazen de teksten, die verassend spitsvondig uitvielen. Hier was een taalliefhebber aan het werk geweest.

Heeft sinds 1987 zijn domicilie in Emmeloord.


Woont volgens het bevolkingsregister vanaf 2005 in Kampen.



Geboren in Meppel, na 3 maanden geëmigreerd naar Bant. 2003 t/m 2008 Emmeloord, 2009-2021 Bant. Vanaf mei 2021 is zijn vaste woon-en verblijfplaats in Ens. (Dit is een poldernomaad)


Was het wonen in Almere na 36 jaar zat.


Heeft sinds 2021 een huisadres aan de Hooiwagen te Bant.


Heeft sinds 2 jaar zijn residentie in Blauwestad (Gr).


Sinds augustus 2023 in Bant (Sportsingel) woonachtig.



Zijn vaste rust- en verblijfplaats is thans Emmeloord.


Tot slot een overzicht van voorgaande jaren:



Het enige criterium om een bijzondere Bantenaar te zijn is ooit een adres in Bant gehad te hebben. Je wordt er geëerd met een levensgrote foto. 

Lief, lief polderdorp. 💛

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

#155 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje?  Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken.  Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...
Een reactie posten
Meer lezen

#145 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...
Een reactie posten
Meer lezen

#144 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...
Een reactie posten
Meer lezen