Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt?
Ga het toch doen.
In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat.
Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort.
Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland leidt. Zonder de ontknoping te willen verklappen: de lezer wordt deelgenoot van een treurig mensenleven. En via dat treurige leven krijg je een andere blik op de maatschappij. Wat ik zeggen wil: als dat leven op een paar momenten anders had gelopen, was er nooit een been in de IJssel gevonden. In zijn boeken overstijgen thema’s als verruwing van de maatschappij en eenzaamheid het banale.
Voor zijn nieuwe boek heeft Van Casteren negen mensenlevens gevolgd, in een archief van het Meertens Instituut, waar een collectie dagboeken van gewone mensen wordt bewaard. Negen doodgewone mensen, die hun leven hebben neergepend in notitieboekjes, schriftjes, dagboeken met een slotje of op losse velletjes papier. Uit al dat materiaal wordt een levensverhaal gedestilleerd. Het gekke is: het leest als een trein.
Verder wil ik er niet al te veel over kwijt, behalve dan het eerste hoofdstuk, want dat doet de schrijver goed, waarin verteld wordt hoe een dagboekschrijfster een overval heeft gepleegd op een apotheker met een gefiguurzaagd pistooltje.
Geloof me: dat is spannender dan de gemiddelde Netflix-serie.
De mensheid zal nog van mij horen, mensen!
Reacties
Een reactie posten