JMZWAAN

Plotseling lag daar, tussen alle werkzaamheden door, de kans om het onderzoek naar het beste broodje kebab van Emmeloord voort te zetten. We grepen hem met beide handen aan. In de Lange Nering liggen nog twee kebabzaken op ons te wachten: Grillroom Jeruzalem en Taj Mahal. De mensen van Taj Mahal waren op vakantie, lazen we op een A4’tje dat op de deur was geplakt. En ze namen het ervan: voordat er dan eindelijk een antwoord kan komen op de vraag welk broodje zich het beste van de polderhoofdstad mag noemen, is de zomer alweer voorbij. Dan maar naar de Jeruzalem. Collega Willy voor Grillroom Jeruzelem, in de knusse geborgenheid van de overhangende luifels. De grillmeneer was nog aan het opstarten, we mochten later terugkomen. Bij wijze van intermezzo besloten we een mini-vergelijkend warenonderzoekje te doen. Welke ijssalon verkoopt het beste bolletje chocolade-ijs? Baccio, altijd al een begrip in Emmeloord, heeft er immers een concurrent bij nu Yskald is neergestreken aan het Ketti...

Iemand in mijn omgeving gebruikt graag Engelse woorden en termen. Dat geeft niet, het hoort bij de tijd, we verengelsen allemaal. Toch vraag ik mij soms af waarom mensen de voorkeur genieten een Engels woord te gebruiken, waar het Nederlandse equivalent prima had gepast. De persoon die graag Engelse woorden gebruikt, leest ook regelmatig Engelstalige boeken. Vaak zitten die in de hoek van fantasy en sciencefiction . Ook helemaal niet erg, ieder zijn meug. Toen ze me vertelde over een boek dat ze gelezen had, wat ging over een soort mangaspion die de schijn moet ophouden een gezin te onderhouden ofzo, viel het me op dat ze in plaats van ‘spion’, het Engelse ‘spy’ gebruikte. ‘Het boek gaat dus over een spy, die…’ De rest heb ik niet echt geregistreerd, alleen het onvermogen om ‘spion’ te gebruiken bleef me van het onderonsje bij. Zonder precies uit te kunnen leggen waarom, jeukte dat ontzettend. Waarom zou je niet gewoon het Nederlandse ‘spion’ gebruiken? Diegene had ook een BBQ...

Er bestaan twee podcasts die ik graag luister en waarover ik op deze blog al vaker geschreven heb. De Grote Podcastlas en Alle Geschiedenis Ooit. Podcasts zijn ideaal om in te zetten wanneer je vervelende doch noodzakelijke dingen doet, als wandelen of schoonmaken. Terwijl je daarmee bezig bent, steek je evengoed iets op van alle verhalen, feitjes en weetjes die je verteld worden. In sommige afleveringen komen zoveel feitjes en weetjes voorbij, dat je zo’n aflevering nogmaals eens luisteren wilt. In het geval van AGO is dat aflevering 190, over de val van het Romeinse Rijk. En van De Grote Podcastlas aflevering 66, over Roemenië. Het was pas vrij laat dat ik erachter kwam dat het Romeinse Rijk ooit is opgesplitst in twee delen, een westelijk (ons) deel en een oostelijk deel. Dat kennen wij als Byzantium, of het Byzantijnse Rijk, maar niemand daar zou zichzelf Byzantijn noemen. Ze zagen zichzelf gewoon als Romeinen. Of Romaeoi , in het Grieks. Pas bij het luisteren van de Podcastl...

‘Zin om een dagje uit te gaan?’ appte een vriend. ‘Je hebt een leuke podwalk in de Bijlmer.’ Soms moet je niet te lang nadenken. ‘Prima,’ appte ik terug. Hoogoord En zo liepen we op een zaterdag door de Bijlmermeer. Bims, zoals het in straattaal heet. Of Amsterdam Zuidoost, zoals citymarketeers het graag genoemd willen horen. Wij houden het bij De Bijlmer, zoals we het kennen. Echt kennen doen we het natuurlijk niet. Hoor je de naam Bijlmer, dan denk je aan enorme rijen flats in honingraadvorm, verveling en criminaliteit. Mislukte stadsplatting kortom. En niets is mooier dan mislukte stadsplanning. De stem van Daan Schuurmans klonk in onze oren. Omdat Amsterdam dit jaar 750 kaarsjes mag uitblazen, verscheen afgelopen voorjaar de serie Het verhaal van Amsterdam, een vervolg van de serie Het verhaal van Nederland. De Bijlmer vertelt het verhaal van volksuitbreiding, het optimisme van de jaren 60, het geloof in de menselijke maakbaarheid en ook de kater daarvan. Prima ingrediënten v...

Een aantal jaar heb ik niet of nauwelijks gezwommen. Het was tot ik voor mijn werk in de gehandicaptenzorg op bewonersvakantie was en met de bewoners naar het zwembad ging. Toen kon ik niet achterblijven. Eenmaal in het water ontdekte ik hoe lekker het is om weer in het water te zijn. En sindsdien besloot ik vaker te zwemmen. Vroeger deed ik dat bijna iedere dag. In de zomer leken de dagen eindeloos, er was veel zon, en vooral veel water. Uren zwemmen, dobberen, duiken. We zochten naar de beste zwemplekken, en dat was zelden aan een strand. Die hele strandcultuur kan me nog steeds gestolen worden. Je moet meteen kunnen plonsen.   Omdat een bevriend stel in de polder woonachtig is, trokken we deze week na een warme dag richting de Wellerwaard, een uitgegraven zandplas in de Noordoostpolder. Ook daar heb je een strandje, maar dat reden we voorbij. Aan de overkant zit een mooi steigertje en kun je direct het water in. Het viel me al op vanuit de auto: in het water dreven allemaal ...

Toen ik eens bij toeval een berichtje van  The New York Times  voorbij zag komen, waarin vermeld werd dat er na 60 jaar voor het eerst Europese verhalen van Mickey Mouse, Donald Duck en Oom Dagobert uitgegeven zouden worden in de Verenigde staten, vroeg ik mij af waarom de stripverhalen van Donald Duck hier nog steeds zo populair zijn en in zijn thuisland al decennia niet meer worden uitgegeven. Volgens de uitgever hebben de verhalen een ‘rijke traditie’ in Europa, en is het tijd om ze ‘terug te halen’ naar Noord-Amerika. Dat bracht me tot de volgende vraag: is Donald Duck ondertussen, in plaats van een Amerikaanse, geen Europese eend geworden ? De twee Donalds We kennen Donald Duck hier vooral als de stripheld van zijn eigen weekblad, maar de eend maakte ooit zijn entree op het witte doek. Dat was in het korte filmpje The Little Wise Hen (1934). Donald – daar echt nog een eend – was in dat filmpje een nare, luie, gemene en zelfs agressief stuk crapuul. Naar verluidt heeft W...

Op een doordeweekse dag rijd ik met A. door Friesland, ergens tussen Sneek en Leeuwarden. Een gebied vol dorpjes en gehuchten, platteland en groene akkers, met hier en daar een stukje bos en altijd een kerktorentje aan de horizon. Eén zo’n kerktoren is onze bestemming. Het kerkje dat bij de toren hoort is door de eeuwen heen de reisbestemming geweest van verschillende mensen, waaronder wetenschappers, sekteleden en wichelroedelopers. Wiuwert heet het dorpje. En Wiuwert is gebouwd rond een oud terpje. Bovenop dat terpje staat de Nicolaaskerk. Dat kerkje heeft een grafkelder. En in die grafkelder liggen mummies.   Je begrijpt, in combinatie met sekteleden en wichelroedelopers zijn die mummies perfecte ingrediënten voor een gezellig mysterie. Daar hadden we wel trek in, en dus reden we op deze vrije dag naar het hart van Friesland. Labadisten Om te begrijpen waarom er mummies liggen in de grafkelder van de Nicolaaskerk is het goed om iets van de voorgeschiedenis te kennen...