Postcrossing

10/30/19

Hafa Adai! (hello)

I’ve been here on the island for about 2,5 years. The beautifull beaches are filled with a ton of colorful sea creatures & fish. The sunsets are amazing.
They make great BBQ & red rice here.
They have many japanese & korean tourists here. I did chinese school for my first two years here.
They have wild chickens & roosters around here.
Take care!

Als ik het kaartje in mijn handen heb is het 6 februari. Precies 100 dagen nadat het verstuurd is. Op de voorkant van de kaart zie je een visser op een rots met daaromheen helderblauwe golven. De foto is van bovenaf genomen, waardoor het er nogal spectaculair uitziet.
Op de achterkant van de kaart zijn kleine stickertjes van spookjes aangebracht. In beide hoeken van de kaart zitten Amerikaanse postzegels. Toch is het geen Amerikaans kaartje.

Sinds een aantal maanden doe ik aan postcrossing. Het principe is simpel: je vraagt een willekeurig adres op via de site, je schrijft een kaartje, je plakt een postzegel op de kaart en gooit hem in de brievenbus. Oh, bij elk kaartje hoort een specifieke code. Die schrijf je op zodat de ontvanger, eenmaal aangekomen, de kaart kan registreren.

De code op het beschreven kaartje was geen Amerikaanse code. Ik vul de code in op de postcrossing-site en zie dat het kaartje uit Guam komt. Die naam zegt me niks. Ik google het en dan ontdek ik dat Guam een eiland is, ergens in de stille oceaan. Het eiland is een territorium van de Verenigde Staten, vandaar de Amerikaanse postzegels.
Ik zie plaatjes van witte stranden, een helderblauwe zee, palmbomen en tropisch onderwaterleven.  Het kaartje heeft ruim 11,600 kilometer afgelegd en ik beleef een vakantiegevoel, gewoon aan de keukentafel.

Dat is het leuke van postcrossing: de mensen die kaartjes sturen, schrijven vaak iets kleins over hun familie, stad, cultuur of land. En zo ben je elke keer weer even ergens anders in de wereld. Zoals dat kaartje uit Finland, waarop een Finse mij verteld dat er bijna net zoveel sauna’s als inwoners zijn in haar land. Een kaartje van een Amerikaanse familie uit de staat Pennsylvania, die voorbereidingen treffen voor kerst en me vertellen over typische kerstgerechten uit hun regio. Een kaartje met een illustratie van een communistische wijk uit Moskou. Een historisch kaartje van Minsk uit Wit-Rusland. In mijn verjaardagsweek en de week voor kerst ontving ik een kaartje van een animatiestudente uit Kroatië. Het was een zelfgemaakte kaart, met een afbeelding van een notenkraker. Ze wenste me ‘Feliz Navidad’ en een fijne verjaardag. Ik voelde me meteen jarig. Toen ik haar opzocht op Instagram kon ik zien hoe ze bezig was met het maken van de postkaarten.

Andersom is het net zo: ik stuur steevast Urker kaartjes. Ik schrijf er beknopt onze eilandgeschiedenis neer en benoem wat dingen die typisch zijn aan ons mooie dorp. Deze kaartjes gaan op weg naar een brievenbus ergens op de wereld. Ik mocht een vintage kaartje van een gezin in klederdracht sturen naar een voorstadje van Washington D.C. Een paar weken later kreeg ik een bericht van de vrouw in kwestie. Dat ze de eilandgeschiedenis zo bijzonder vond, en de klederdracht zo lekker ‘colorful’. “a happy family at the sea”, schreef ze.

Wellicht was de kennismaking met onze klederdracht en dorpscultuur voor haar net zo exotisch als het kaartje van dat verre eiland voor mij. Want hoe klein en summier een postkaartje dan ook mag zijn, het biedt altijd een kijkje in iemands leven, waar dan ook ter wereld. 

Happy Postcrossing! 

JMZWAAN