relrotonde

Koningsnacht, een aantal jaar terug. Nadat we de avond hadden afgetrapt in het Oude Dorp, vertrokken we uit de Torenstraat om naar de feesttent te gaan. Daar zou een artiest of DJ optreden. We hadden zin in een feestje, in gezelligheid.
Voorgaande jaren kon je vanuit de cafés zo de haven oplopen, de tent in.
Nu moesten we ineens op de fiets stappen richting het industrieterrein.
De burgermeester en de gemeente toentertijd wensten liever geen tent op de haven. Het zou maar overlast geven. In plaats daarvan was de feesttent op een nat, modderig veld in het uiterste hoekje van een verder volstrekt verlaten industrieterrein geplaats.
Na een fietstocht door de koude voorjaarsnacht kwamen we aan op de plek waar het feest moest zijn. We waren in de stemming. We hadden wel zin in een feestje.
We troffen er drie man en een paardenkop.
Om het nog wat luister bij te zetten was er een kebab-kar neergezet. Voor de vorm aten we een broodje Döner. We zochten snel de fietsen maar weer op.
Weg van hier.

De verloren koningsnacht spookte wat rond door mijn gedachten na afgelopen weekend, waar voor de derde keer op rij rellen plaatsvonden bij die ene beruchte rotonde.
Toekijken met een kannetje koffie in de handen hoefde niet; de hele avond stroomde de filmpjes binnen op Whatsapp. De fragmenten hoef ik verder niet toe te lichten, op sociale media zijn inmiddels wel genoeg filmpjes te zien die de zaterdagavond weten samen te vatten.
Het bekende mechanisme trad razendsnel in werking: de filmpjes werden opgepikt door de media, breed gedeeld met grote koppen en de reacties waren net als de avond zelf; bijzonder ongezellig.

Onder de koffie op het werk liepen de meningen wat uiteen. Was het nu wel of niet goed dat er zo stevig werd opgetreden? Wat hadden de jongeren nu eigenlijk verkeerd gedaan? En terwijl het gesprek voortduurde dwaalde mijn gedachten af naar een andere avond in de feesttent, ergens in 2010.
 Nick en Simon kwamen optreden op Urk. Met een groepje vrienden hadden we tickets gekocht voor het optreden en zongen we uit volle borst mee met de nummers van het Volendamse duo.  
Voorafgaand had er in de plaatselijke krant, het Urkerland, een ingezonden brief gestaan van Barjona – kent u die nog?
De nummers werden ontleed en teksten werden compleet uit hun context gerukt. Met een opgeheven vingertje werd er gewaarschuwd. Voor Nick en Simon.
Hetzelfde gebeurde een jaar later, in 2011, toen een groepje liefhebbers van rockmuziek een festivalletje wilde organiseren. De politiek gaf uiteindelijk toe, maar de krant was weer gevuld met waarschuwingen – van predikanten dit keer. Hetzelfde gebeurde: teksten werden uit hun context gerukt, zonder verder op inhoud in te gaan. Het werd afgekeurd en verafschuwd, kortom: zondig.  
Daardoor kreeg een onschuldig rockfeestje een obsceen karakter. Een fris en nieuw geluid werd in de kiem gesmoord. En dat was pas echt zonde.

Toen Nick en Simon kwamen optreden was ik net 15. Ik begon het uitgaan te ontdekken. Een tiener van die leeftijd wil het gewoon gezellig hebben met vrienden. In die tijd drink je je eerste biertjes, ontdek je welke muziek je leuk vind, kortom, je geeft vorm aan je zelf. Dat gaat met vallen en opstaan.
Het laatste waar ik toen op zat te wachten waren waarschuwingen van predikanten en een gemeenteraad die signalen afgeeft dat al die dingen fout zijn. Dat je iets doet wat niet mag.
Ik had die waarschuwingen niet nodig. Ik had prima voorlichting over alcohol gehad op school. En voorzichtig als ik was hield ik het bij twee biertjes.

Maar dit gaat over een tijd zonder corona. Het gedrag van de rellende jongeren wordt grotendeels verklaard door verveling als gevolg van de huidige coronamaatregelen. En het is vervelend dat de horeca nu dicht zit. En het kan best zuur zijn voor vuurwerkliefhebbers dat ze dit jaar hun lontjes niet kunnen aansteken. Maar de maatregelen mogen geen excuus zijn voor de afgelopen weekenden.
De rotonde op de Akkers is al jaren het decor van rellen.
Als er in het Urkerland staat dat de koningsnacht rustig is verlopen, kun je er rustig van uitgaan dat er minstens twee coniferen in de fik hebben gestaan, drie containers in brand zijn weggesmolten en het gras van de relrotonde, voor de zoveelste keer, door vuur kaal is geschroeid. Zo ook die ene koude koningsnacht met een halfgebakken feesttent.

Ook aan de coronaepidemie zal ooit een einde komen, en de maatregelen zullen dan niet meer nodig zijn. De vraag is dan: hoe nu verder?

Bij de gemeente zijn de ogen heus wel geopend. Er wordt al een paar jaar gewerkt met het IJslands Model, wat voorlichting moet bieden voor jongeren over drank- en drugsgebruik en verveling tegen moet gaan. Er worden stappen in de goede richting gezet. Maar we zijn er nog lang niet.
Want zolang het merendeel van de gemeenteraad gevuld blijft met partijen die hun principes hoog in het vaandel hebben staan, maar daardoor voorbijschieten aan de reële behoeftes van de jeugd, en zolang ouders niet weten hoe ze in gesprek moeten gaan met hun kroost, zal er weinig schot in de zaak komen.
En ben je zelf een jongere, en zie je ook liever verandering, gebruik dan je kans om op een partij te stemmen waar je jouw belangen wel vertegenwoordigd ziet worden. Zo simpel is het. 

Ik kom weer in het hier en nu en kijk op de klok. Snel drink ik het laatste beetje van mijn koffie. 
‘Aan het werk!’ 

JMZWAAN