Doorgaan naar hoofdcontent

fragmenten uit een dagboek: vlees

 Voor een, onvoltooide, cursus creatief schrijven kreeg ik de opdracht om elke dag 3 pagina's vol te schrijven. Omdat dit mij wel beviel, heb ik besloten om dit ook in het nieuwe jaar voort te zetten. Af en toe zal ik een stukje delen op deze blog. 


Donderdag 6 januari 2022

Bij het woord ´vastentijd´ zul je wellicht denken aan het Islamitische Ramadan. Veel mensen weten niet dat het Christendom, met name het Katholicisme, ook vastentijd kent. De veertig dagen tussen Carnaval en Pasen staan dan in het teken van de vastentijd. Eigenlijk zijn het 46 dagen, maar op de zondagen mag er gek genoeg gezondigd worden. Katholicisme zoals we het gewend zijn.
   Ook in Protestantse kringen wint het Christelijke vasten de laatste jaren aan populariteit, al wordt het begrip ´vasten´ niet meer zo strikt genomen als vroeger. Er wordt een moderne invulling gegeven aan dit fenomeen, iets dat beter past in onze moderne tijd. Veel mensen geven iets van hun luxe op. Dat kan zijn dat je ervoor kiest om een tijdje geen of minder vlees te gaan eten, geen alcohol te drinken of 40 dagen geen gebruik te maken van sociale media.
   Ik speel al langer met het idee om eens mee te doen met vasten. Ik hou wel van een uitdaging. En omdat ik al een tijdje dubbele gedachten heb bij het eten van vlees, heb ik mezelf voorgenomen om dit jaar, tijdens de vastentijd, geen vlees te gaan eten. Heb ik ambitie om vegetariër te worden? Nee, dat nu ook weer niet. Maar ik ben wel benieuwd naar de volgende dingen:

-       Wat gebeurt er met mijn lichaam als ik geen vlees eet?

-       - Hoe kan ik het vlees op een prettige manier vervangen? Wat zijn de alternatieven?

-        Hoe reageert mijn omgeving als ik ze vertel dat ik voorlopig geen vlees eet?

-        Ga ik vlees eten echt missen?

Er zijn voldoende redenen om het eten van vlees voort te zetten. Er zijn ook voldoende redenen om te stoppen met het eten van vlees.
   Redenen om vlees te blijven eten zijn onder andere: het bevat goede vetten die een bouwstof zijn voor hersenen, zenuwen en hormonen. Het bevat veel eiwitten en tal van vitaminen die belangrijk voor ons lichaam zijn.
   Redenen om te stoppen met het eten van vlees kunnen zijn: je draagt bij aan het verminderen van dierenleed, je draagt bij aan minder uitstoot van broeikasgassen, je draagt bij aan het verminderen van de boskap die nodig is om dieren te voeden, je draagt bij aan het verminderen van waterverspilling én je eet minder verzadigde vetten.

Waarom kan ik licht onpasselijk worden bij het zien van honderden kuikentjes die van een lopende band af storten, maar kan ik soms ook enorme trek krijgen in een bak met kip van de KFC? Waarom bestel ik ’s avonds als ik flauw word gemakkelijk een pizza belegd met shoarmavlees? Vlees eten is zo gewoon geworden dat het allang niet meer als hoofd of bijgerecht dient. De hele dag happen we vlees weg als wijze van snack. Op verjaardagen en partijen is een vleesschaal altijd hét partynummer – geen feest zonder vlees. Maar waarom eigenlijk? Hoe is dat zo gekomen en belangrijker: kan het ook anders?

Genoeg vragen om te onderzoeken. En gelukkig heb ik nog even voordat de vastentijd aanbreekt. Duidelijk is wel dat ik twijfels heb bij vlees. Maar een balletje gehakt net zo lekker naar binnen werk. Tot die tijd probeer ik vast bewuster om te gaan met het consumeren van vlees. En consumeren in het algemeen – maar dat is voor een andere keer. 

Reacties

Populaire posts van deze blog

#155 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje?  Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken.  Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...

#145 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...

#144 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...