Doorgaan naar hoofdcontent

Fragmenten uit een dagboek: wij balen ook!

 Het is allemaal wat. Die stikstofcrisis.

Met een opgerold supboard op de achterbank reed ik laatst door de Noordoospolder en Friesland. De dorpen Creil en Rutten zijn versierd met vlaggen. Op zich een feestelijk gezicht, ware het niet dat het allemaal omgekeerde Nederlandse vlaggen zijn.
   Ook veel trekkers en auto’s met rode boerensnotdoeken. Dat was nog niet zoveel te zien hier in de polder, vergeleken met de rest van het land.
   Friesland is een ander verhaal. Wanneer mijn moeder en ik in de auto zitten en Friesland binnenrijden, zeggen we altijd tegen elkaar: ‘Bijzonder he, je rijdt de polder uit en je bent ineens in een andere wereld’. Het inmiddels bijna een grap geworden, hoewel ons beide harten altijd weer een klein sprongetje maakt wanneer we het oude land binnenrijden.
   En het landschap veranderde inderdaad. Op vrijwel iedere brug of viaduct hing een protestvlag. In vele weilanden stonden borden met teksten als: ‘Friesland is mooi. Laten we het zo houden.’
   Bij iedere dorpsingang of rotonde stonden hooibalen, met teksten geschreven op het plastic, of treurige smileys.
   Ook gezien: hooibalen met de tekst, ‘wij balen ook’.

Nu hou ik best van ludiek protest. Ben je het ergens niet mee eens, laat het maar horen. Pak een stuk karton en een kwast, kladder een tekst neer en steek het ding omhoog. Maak een cartoon. Schrijf een blogspost.
Ik heb begrip voor de boeren waarvan hun bestaan nu plotseling onzeker is. Maar waarom kreeg ik dan toch een vreemd gevoel in mijn maag bij het zien van een polderdorp vol met omgekeerde vlaggen?

Ik weet niet zoveel over stikstof. Ik ben geen wetenschapper. Ik weet ook niet zoveel over veeteelt of akkerbouw. Ik ben geen boer.

Wat ik wel weet:
- Nederland is één van de kleinste landen op aarde betreft oppervlak, en we zijn op de Verenigde Staten na de grootste voedselexporteur ter wereld.
- Veel stikstofuitstoot is schadelijk voor dier en natuur. Met te veel stikstof verdwijnt bepaalde flora die fauna nodig heeft. Zonder bloemen geen bijen, zonder bijen geen verstuiving en op termijn geen voedsel – om het zo maar te zeggen.
- Als natuur verdwijnt kan er minder CO2 omgezet worden naar zuurstof. Meer CO2 in de lucht betekend snellere opwarming van de aarde.
- Snellere opwarming van de aarde betekend stijging van de zeespiegel.
- Stijging van de zeespiegel betekend dat we op een zeker moment als Nederlanders mooi de klos zijn.

Misschien leest het bovenstaande weg als vergezocht of doorgedraaid. Zou best kunnen. Op momenten waarop ik bezig ben met iets dat niet zoveel geestelijke inspanning vraagt gaan gedachten nog wel eens malen. In dit geval was het tijdens het schoonmaken van mijn autootje. Terwijl ik een stukje zongedroogde drop aan het weg peuteren was dacht ik aan een fragment uit een aflevering van Barend & Witteman dat ik onlangs op YouTube zag. Een debat onder leiding van Sonja Barend tussen een milieuactivist en niemand minder dan Pim Fortuyn.

Hetgeen waarover gedebatteerd werd: de vraag of Nederland naar gas moest gaan boren in de Waddenzee. Nee, zei de milieuactivist. Schadelijk voor de natuur. Viel allemaal wel mee, vond Fortuyn. Wat opviel: Sonja Barend noemde in een vraag andere vraagstukken op, zoals de uitbreiding van Schiphol, maar ook: de stikstofuitstoot in de landbouwsector.

De aflevering werd uitgezonden in 2001.

Dat betekent dus dat er al minstens 20 jaar, zo niet langer, bekend is dat er een probleem is omtrent de stikstofuitstoot, in ieder geval dat het op termijn een probleem zou gáán worden.

De overheid wist het, de boeren wisten het, de burgers wisten het.

En vooral die laatste groep, waarvan ik zelf deel uitmaak, heeft ergens ook wel boter op het hoofd hoor.

We zijn gewend geraakt de hele dag door vlees en zuivel te eten. Bij het ontbijt, tijdens de lunch en het avondeten. In de avond, voor de flauwte, een lekker stukje worst. Of een lekker frikadelletje. Bij de borrel een bruine fruitschaal. Op verjaardagen is dat een hoogtepunt.  

We zijn gewend geraakt dat de supermarkt het hele jaar vol ligt met dezelfde groente en fruit. Kan het niet in Nederland geteeld worden, dan laten we dat overvliegen. Een lege plek waar normaal plastic schaaltjes met voorgesneden stukjes ananas liggen leidt tot opgetrokken wenkbrauwen. We gooien alles maar achteloos in de kar, maar vragen ons zelden af wat er allemaal voor nodig is om dat te kunnen doen.

Met kerst bestellen we op AliExpress dansende kerstmannen op een rock- ‘n-rollnummer met lichtgevende billen omdat we dat zo grappig vinden. Lekker gezellig. En het is nog een paar euro goedkoper dan wanneer je het hier in een winkel zou halen. Dan ben je toch een dief van je eigen portemonnee? Huppakee, drie muisklikken op je telefoon en een paar dagen wachten verder, en alles wat je hartje begeert vind je vanzelf voor je voordeur!

Vergeef het me dan ook als ik grinniken moet wanneer ik een rode boerenzakdoek op een SUV zie wapperen.

Ik weet niet hoe deze crisis zal worden opgelost. Wat ik wel weet is dat we nog voor crisissen van grotere omvang komen te staan.  

En ik weet dat minder vraag zal lijden tot minder aanbod.

Ik geloof dat we daar al een flink onderdeel van de oplossing te pakken hebben.

 

 


  

 

Reacties

Populaire posts van deze blog

#155 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje?  Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken.  Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...

#145 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...

#144 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...