Fragmenten uit een dagboek #3

 Het is gek hoe je aan de warmte went. De eerste dagen merk je nog dat je lichaam werken moet om met de hitte om te gaan. Je wapent je ertegen door je ramen dicht te houden, een waaier aan te gooien, rustig aan te doen en vooral heel veel water te drinken. Je hoopt ergens dat het morgen minder warm zal zijn. Vanochtend werd ik wakker en besloot ik om me maar over te geven aan de warmte. De thermometer stond op zesentwintig graden, na het opengooien van de balkondeur zesentwintig-en-een-half. De buren reageren gemengd. De linkerbuur heeft er moeite mee en zit voortdurend plannen te maken hoe hij het beste de dag door komt zonder al te veel last te hebben van de zomerhitte. Mijn rechterbuurman neemt het ervan. Hij slaapt op zijn bank, de slaapkamer is te warm, maar gaat er regelmatig op uit. De natuur in, op zoek naar koele plekken.

Gistermiddag ben ik na een Ginkiestocht naar het strand getrokken. Niet te doen. Het zand gloeiend heet, het strand een bakplaat. Mensen die zeggen dat ze dit heerlijk vinden wantrouw ik. Ik geloof ze niet. Dit is voor niemand te doen.

Salman Rushie is weer aanspreekbaar. De Brits-Indiaanse schrijver die afgelopen vrijdag in de staat New York is aangevallen door een sjiitische extremistische fanatiekeling. Ik kende Rushie daarvoor nog niet. De schrijver leeft al sinds 1989 onder de dreiging van een Fatwa, simpel gezegd: hij was vogelvrij verklaard. Dat allemaal vanwege één boek, de Duivelsverzen, waarin hij bepaalde onderdelen van de Koran aanhaalt en verwerkt tot een magisch realistische roman.

Het boek heb ik nog nooit gelezen, maar het maakt me wel benieuwd. Als een roman teweeg kan brengen dat een religieus leider een fatwa uitspreekt, honderden mensen de straat opgaan en vlaggen en boeken verbranden, een schrijver dertig jaar lang onder permanente bewaking moet leven en dat er nu nog steeds, dertig jaar na dato, jonge fanatieke moslims zijn die er heilig van overtuigd zijn dat deze schrijver dood moet, omwille van wat hij geschreven heeft – dan moet het wel een verdraaid goed boek zijn.

Terwijl het nooit zijn intentie was om te beledigen, of te provoceren. Salman Rushie wilde gewoon bepaalde onderdelen van verhalen uit de Koran, die hij zelf heel mooi vond, verwerken tot een roman. Hij wilde niet onder beveiliging leven, of strijder zijn van het vrije woord – hij wilde gewoon schrijver zijn.

Op Twitter dropen in de afgelopen dagen tweets binnen zoals je van dat medium verwacht. Rechtse Twitteraars die opmerken dat de moslims en linkse media zich opvallend stilhouden. Dat we ons langzaam maar zeker onder een Islamitisch terreurbewind bevinden, dat dit de bedoeling van de elite is. Ook veel tweets van schrijvers, opiniemakers, politici en andere mensen die het belang van het vrije woord verdedigen. Ergens tussendoor glijdt er een screenshot van moslims die positief op de aanval reageren onder mijn duim langs. Het wordt gretig gedeeld in de trant van ‘zie je wel?’.

Toevallig lees ik op het moment In Europa van Geert Mak, ik ben nu ergens halverwege de Tweede Wereldoorlog, zo ongeveer in het midden van het enorme boek. Het stond daar maar in mijn boekenkast. Je moet het dan toch eens lezen. Wat opvallend is: het antisemitisme is helemaal niet door de Nazi’s uitgevonden. De Jodenvervolging evenmin. In Oost-Europa, vooral Rusland, Polen en de Baltische staten, werden hele groepen Joden vervolgd of in koele bloeden vermoord, nog voordat Hitler zijn eerste politieke stappen zette. Opvallend vaak gaat het om een ‘geheime elite’ die als doel heeft de wereldheerschappij op zich te nemen. Het is verbijsterend hoe vaak je dat de laatste tijd om je heen hoort, op sociale media leest, hoe het rond wordt gebazuind in donkere, schimmige chatgroepen.

Buiten is het broeierig. Maar onder onze voeten broeit het ook. Ik kan het niet anders vergelijken met een veenbrand, die telkens naar buiten breekt, geblust wordt en weer doorsijpelt totdat het een zwakke plek vindt en tenslotte weer oplaait.

De uitdaging is en blijft om je niet gek te laten maken.