Weekje puglia: dag IV

Monopili en Grotta Castellana

De markt van Monopoli is geen markt zoals we die op Urk hebben. Op een hete ochtend lopen we met de zon in de nek tussen verschillende kraampjes met confectiejurkjes, huishoudelijke apparaten, voetbalshirtjes en dertien-in-een-dozijn prullaria. En dat voor wel zeker twee kilometer lang. De groente,- en fruitkramen, daar waar we voor gekomen zijn, staan ergens achterin de markt gepropt en ook die zijn niet zoals we die hebben in het Urkerhard. Toch is het vermakelijk om eens doorheen te struinen. De marktlieden die in het Italiaans hun producten aanprijzen, de ongeduldige signoras met hun boodschappentassen volgeladen en de rumoerige mannen die proberen af te dingen met veel handgebaren: het is een beleving.

Anneke ziet opeens een jurkje die ze wel passen wil. De kraameigenaar zit op een stoel te telefoneren en als we vragen hoe veel het kost haalt hij geïrriteerd zijn telefoon van zijn oor. ‘Ten Euro’. Kijk, daarvoor rijd je nog eens naar een markt toe. Maar bij het afrekenen is het bedrag ineens verdubbeld en de man is onverbiddelijk. Geen tien, maar twintig euro en daar blijft hij bij.

Bij een ander kraampje heeft de onverschilligheid plek gemaakt voor hartelijkheid. Misschien net iets té hartelijk. Als Anneke kleding staat te bekijken en ik mijn vertier even verderop in de schaduw zoek, hoor ik plots mijn naam over de markt galmen. Anneke heeft interesse in de kleding, de marktkoopman heeft vooral interesse in Anneke en zoals klanten kleding lopen te keuren wordt Anneke door deze signore gekeurd. Met z'n handen. Zo mannelijk mogelijk haal ik Anneke bij de kraam vandaan. Wegwezen hier.

Later strijken we neer bij een koffiebar, bestellen een Café Americano en speel ik een potje boter-kaas-en-eieren met de bediende. We eindigen gelijkspel. Even staat hij beteuterd te kijken, maar dan haal ik de iene-miene-mutte-manoeuvre tevoorschijn en prompt wint de knul het potje. Blij als hij is worden we bedankt en uitgezwaaid bij het afrekenen. Ciao ciao! Grazie!

Dat is meteen zo opvallend aan deze regio. De mensen zijn aardig, behulpzaam en in voor een gebbetje.

Vlakbij Monopoli ligt Grotte Castellana, een grotcomplex van meer drie kilometer lang en op sommige plekken meer dan honderd meter diep. In 1939 werd het per toeval ontdekt. We kopen twee tickets, zoeken een schaduwrijk plekje waar we wachten tot de tour begint en laten ons ondertussen vermaken door een gitarist met incompleet gebit.

We dalen een trap af, voelen de kille grotlucht op ons af komen en laten ons de gids vertellen over verschil tussen stalactieten en stalagmieten. Zo’n stalactiet, een pegel die aan het plafond hangt, groeit slechts één centimeter in de vijfhonderd jaar. Hoeveel mensenlevens zouden daar wel niet overheen zijn gegaan, vragen we ons af terwijl we onze best doen niet uit te glijden over het gladde voetpad.

Onderweg treffen we stalagmieten in de vorm van een uil, een biddende Maria, een broccoli en zo al niet meer. Aan het einde van de tour zien we hoog boven ons een opening waar het licht doorheen valt. De tickets voor de grot was zeker geen miskoop.

In de grot, zo vertelde de gids, vliegen muggen, die worden opgegeten door vleermuizen, waarvan de ontlasting weer wordt weggewerkt door pseudoschorpioenen. Plotseling kreeg ik het een beetje benauwd. Pseudoschorpioenen, dat hadden ze van te voren niet verteld. Je zou maar achter gelaten worden in zo’n grot.

Als we later met een lift naar boven worden gebracht en even uitrusten van de rondleiding, wordt er een vrouw op een brancard de lift uitgeduwd. Ze heeft haar been gebroken en maar liefst drie uur heeft ze moeten wachten totdat er hulp kwam. Volgens haar reisgezel was er geen protocol voor ongelukken aanwezig. 'That's Italy', antwoorden we. Maar eenmaal naar boven getakeld heeft ze alle hulp tot haar beschikking. Politiemannen, ambulancebroeders en zelfs een brandweer is voor haar uitgerukt. Ook dat is Italië. 

We besluiten dat we genoeg actief zijn geweest voor vandaag en zoeken ons appartement bij Monopoli weer op. Het is warm, we hebben loove benen en het zwembad roept.