Doorgaan naar hoofdcontent

Andor

 Volgens wetenschappers dijt ons heelal nog altijd uit. Zo’n 73,2 kilometer per seconde om precies te zijn. Dat is flink wat. Voordat je deze zin hebt gelezen is het heelal een land groter.

Een ander heelal – hier ver, ver, vandaan – blijft ook alsmaar uitdijen. Het universum van Star Wars. Sinds the Force Awakens uit 2015 blijft Disney maar nieuwe films uitspuwen, de laatste jaren vooral series. Het idee van Disney was oorspronkelijk om ieder jaar een nieuwe Star Wars film uit te brengen. Naast de Skywalker-saga zouden er losstaande films gemaakt worden, die een ander deel van het heelal zou kunnen belichten en nieuwe verhalen zou kunnen vertellen. We kregen er twee: Rogue One en Solo. De andere losstaande films die reeds waren aangekondigd zou gaan over respectievelijk Boba Fett en Obi Wan Kenobi. Maar omdat Solo flopte, besloot Lucasfilm die laatste twee in serievorm te gieten.

Nu heb ik de hele hype rondom Boba Fett nooit echt begrepen. Zijn serie wist me dan ook niet echt te raken of te overtuigen. De slotscène dan, die had een lekker spaghettiwesterntintje, en ik moet toegeven dat de makers dat wel aardig in de vingers hebben. Het is één van de redenen dat ik fan van the Mandolorian. 

Obi Wan Kenobi zou de periode tussen Revenge of the Sith en A New Hope behandelen, en het leek zo veelbelovend. Natuurlijk was het geweldig om Ewan McGregor weer in de huid van de oude Jedi-meester te zien kruipen. Natuurlijk was het gaaf om Obi Wan met zijn voormalig leerling Anakin opnieuw te zien. Maar het wist me niet te overtuigen. Het hele verhaal tussen Obi Wan en Darth Vader is immers al verteld. We weten wat er gebeuren gaat. Een lichtzwaardduel tussen beide, zoals tweemaal in de serie te zien is, was daarom nooit écht spannend.

En dan is er nu de serie Andor. Vernoemd naar een spion van de rebbelen uit Rogue One. En toegegeven: de serie is me er eentje. De toon is anders, rauwer en misschien wel menselijker. In deze serie geen lichtzwaarden en de force, maar goed geschreven karakters en geloofwaardig acteerspel. Het is niet opgenomen voor een blauw scherm of the Volume, maar op echte sets en in echte landschappen.   

Verder zal ik er niet al te veel over verklappen.

Behalve dan dat de serie zó niet Star Wars is, dat het misschien wel de beste Star Wars serie is tot nu toe.   

 

 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

#155 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje?  Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken.  Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...
Een reactie posten
Meer lezen

#145 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...
Een reactie posten
Meer lezen

#144 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...
Een reactie posten
Meer lezen