Doorgaan naar hoofdcontent

Welkom in de strijd: stoptober - dag 2

Omdat ik gaandeweg geleerd heb dat er niets zo fijn is dan van je af te schrijven, probeer ik zo en nu een dan een stukje te plaatsen over Stoptober. Ik wil graag meedoen en van het roken af. Nu klinkt dat simpel – doe het gewoon! – maar ik merk dat ik het zwaarder vind dan de vorige keer.

Schrijven is vaak ontdekken. Ontdekken waarom je iets doet, of waarom je wat van iets vindt. Zo probeer ik in deze reeks te ontdekken hoe het is om van een vast patroon af te stappen, afscheid te nemen van een hobby waar je graag van af wilt, maar tegelijk ook weer niet.

Ik sloot gisteren af met de verslaving en beloningssysteem die zoveel rokers kennen. Je hele dag plan je in rondom de sigaret. Dat begint al bij het opstaan. Nadat ik me aangekleed heb, en meestal neem ik daar niet eens meer de moeite voor, stap ik het balkon op met een kopje koffie en een sigaret. Ik merkte zaterdag, toen ik een poging deed de dag te starten zonder gerook, ik dacht: wat moet ik nu gaan doen? Die sigaret is zo’n vast gegeven geworden dat je je niet eens meer kunt inbeelden hoe het zonder zou zijn.

Dan even douchen, daarna een sigaret. De afwas wegwerken, daarna een sigaret. De was in de wasmachine doen, daarna een sigaret. Duurt het nog even voordat het klaar is? Sigaret. De was ophangen, daarna jezelf trakteren op een sigaret.

Van rookmoment naar rookmoment. De dag beginnen met een sigaret en afsluiten met een sigaret.

Valt het al op hoe vaak het woord sigaret gebruikt is? 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

#155 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje?  Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken.  Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...
Een reactie posten
Meer lezen

#145 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...
Een reactie posten
Meer lezen

#144 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...
Een reactie posten
Meer lezen