Doorgaan naar hoofdcontent

#1 Goed Voornemen

De eerste blogpost van januari. De maand zit er alweer bijna op. Sinds vorig jaar probeer ik elke dag een stukje te schrijven, op papier of hier op deze pagina. Maar steeds vaker heb ik noch de tijd noch de focus ervoor. En dan zie je ineens dat je vorige blogpost al uit begin november van vorig jaar komt.

Het goede voornemen voor dit jaar is dan ook om vaker te schrijven en meer te delen. Ik wil wel dagelijks gaan bloggen, maar dat is een belofte waarvan ik weet dat ik die niet zal nakomen. Wel wil ik zoveel mógelijk gaan posten. Bloggen (of schrijven) is een manier om je gedachten op een rij te zetten en te ordenen. Daarbij is het simpelweg leuk om te schrijven. Of alles het delen waard is of interessant is om te lezen is de tweede vraag.  

Bloggen doe je voornamelijk voor jezelf. Het is beetje een cliché en altijd de eerste tip die hoort als maker: maak wat je zelf zou willen zien. Of lezen of luisteren natuurlijk. Het is in ieder geval zonder meer waar.

Nog zo’n cliché: dat wat je aandacht geeft groeit. Ik merk dat wanneer ik wil schrijven ik ook nog met drie andere dingen bezig ben. De televisie staat aan, er klinkt een podcast door de speakers en bijna altijd ligt mijn telefoon op tafel en schreeuwt dat ding om aandacht. Het helpt om dat allemaal uit te doen en uit je zicht te werken. Focus je op dat stukje papier, pak die pen op en schrijf alles wat in je opkomt. Na een pagina zul je zien dat je meestal al één of twee ideeën hebt om verder mee te gaan. En zijn er geen ideeën, dan heb je in ieder geval je hoofd leeg geschreven en weer ruimte gemaakt voor iets nieuws.

Nu ik dit allemaal tik, merk ik dat ik alweer twee ideeën heb om uit te werken. Dat is dus wat bloggen (schrijven) met een mens doet.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

#155 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje?  Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken.  Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...

#145 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...

#144 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...