JMZWAAN

Afgelopen week had ik de tweede en meteen laatste dag van een cursus die onder andere handvaten biedt bij het omgaan met agressie. Op de eerste dag kregen we huiswerk mee: het invullen van onze eigen piramide. Onder in de piramide is het blauw. Als je daarin zit ben je sub-assertief. Daarboven groen: assertief. Naarmate je omhoog gaat in de piramide klim je langs verschillende kleuren als geel, oranje en rood en neemt de spanning toe. Het topje, donkerrood, is een fase waarin je agressief bent en in staat bent tot doodslag. De meeste mensen zitten, gelukkig, onderin of halverwege de piramide. De bedoeling was dat we invulden wat onze basis in de piramide was, hoe we reageerden in de verschillende fases en wat we nodig hadden om tot de groene fase te komen. Ik was aan de beurt en benoemde dat ik vaker in de sub-assertieve fase zat dan in de assertieve fase. Ook zat ik wel eens in de gele – geagiteerd gedrag – fase wanneer ik spanningen ervaarde. Dan kon ik wel eens mopperen of korta...

Vandaag is het Valentijnsdag. Zonder precies te weten waarom voel ik weerzin tegen deze dag. Misschien is het omdat het de laatste jaren een steeds meer verplicht karakter heeft gekregen, waardoor ik nu het gevoel heb iets te missen als ik er niet aan doe. Misschien is het dat ik me vandaag nadrukkelijk vrijgezel voel. Kan ook hoor. In het boekje waar ik elke dag drie pagina´s schrijf begon ik zomaar neer te pennen dat ik vandaag eens extra lief voor mezelf zou zijn. Dat ik de afwas zou doen en zou stofzuigen en dan hardop dingen zou zeggen als: ‘lekker bezig’ en ‘wat doe je het toch goed’. En dan vanavond na het werk kaarsjes aansteken, op de bank ploffen en mezelf voor de gelegenheid eens toestaan de benen op de tafel te leggen. Misschien een doosje bonbons erbij. Dat zou ik hier kunnen plaatsen, maar het is balorig en het riekt naar zelfbeklag. In plaats daarvan zocht ik wat informatie over de figuur Valentijn, de naamdrager van de hele toestand. Blijken er wel vier verschillende pe...

 Ach, die arme Pim Lammers. Mocht ie een langgekoesterde droom in vervulling laten gaan om dichter van de Kinderboekenweek te zijn, heeft vergeten zangeresje Monique Smit een kortverhaal voor volwassenen gevonden dat een intieme relatie tussen een voetballertje en trainer als thema heeft. (Een thema zo oud als de weg naar Rome trouwens). Het leidde zelfs tot Kamervragen van Van Haga, die door zijn vragen liet blijken het verhaal niet gelezen te hebben – laat staan zich verdiept te hebben in de auteur. En die auteur voelt zich nu, door een hetze vanuit deze conservatieve kringen en zelfs doodbedreigingen richting hem, genoodzaakt zich terug te trekken van die hele Kinderboekenweek. Het zegt genoeg over de zogenoemde ontlezing in dit land. Feit en fictie worden nog amper gescheiden, of de onderscheiding ervan wordt nauwelijks nog begrepen, auteur en werk staan niet meer los van elkaar. Onderbuikgevoelens en misinterpretaties hebben vrij spel. Nou, fijne ontwikkeling hoor. Misschien...