Doorgaan naar hoofdcontent

#5 Valentijnsdag

Vandaag is het Valentijnsdag. Zonder precies te weten waarom voel ik weerzin tegen deze dag. Misschien is het omdat het de laatste jaren een steeds meer verplicht karakter heeft gekregen, waardoor ik nu het gevoel heb iets te missen als ik er niet aan doe. Misschien is het dat ik me vandaag nadrukkelijk vrijgezel voel. Kan ook hoor.

In het boekje waar ik elke dag drie pagina´s schrijf begon ik zomaar neer te pennen dat ik vandaag eens extra lief voor mezelf zou zijn. Dat ik de afwas zou doen en zou stofzuigen en dan hardop dingen zou zeggen als: ‘lekker bezig’ en ‘wat doe je het toch goed’. En dan vanavond na het werk kaarsjes aansteken, op de bank ploffen en mezelf voor de gelegenheid eens toestaan de benen op de tafel te leggen. Misschien een doosje bonbons erbij.

Dat zou ik hier kunnen plaatsen, maar het is balorig en het riekt naar zelfbeklag.

In plaats daarvan zocht ik wat informatie over de figuur Valentijn, de naamdrager van de hele toestand. Blijken er wel vier verschillende personen te zijn geweest aan wie Valentijnsdag kan worden toegeschreven. De bekendste van het viertal is Valentinus van Rome. Een Romeinse priester die in 269 omkwam tijdens de christenvervolgingen.

In die tijd mochten Romeinen niet met Christenen trouwen. Valentinus vond de liefde zwaarder wegen dan de wetten van de keizer en trouwde een Romeinse soldaat met een Christelijk meisje. Steeds meer mensen zochten de priester op om in het huwelijksbootje te stappen, totdat het keizer Claudius ter ore kwam. Hij liet Valentinus oppakken, martelen en op 14 februari executeren. Kop eraf.

Of het nu allemaal op waarheid berust is of niet, van het hele verhaal blijven een aantal dingen me bij. Het is soms goed om te bedenken dat christenen ooit een vervolgde minderheid waren. In het oude Rome mocht je niet zomaar trouwen of andere dingen doen die we nu doodnormaal vinden. Of toch niet voor iedereen?

Liefde weegt zwaarder dan de wetten van de keizer.

Op de dag van plastic rozen, glitterkaartjes en geknutselde romantiek zowaar een boodschap waarmee we vooruit kunnen.


 


Reacties

Populaire posts van deze blog

#155 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje?  Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken.  Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...

#145 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...

#144 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...