#11 bloggen is ploeteren

De documentenmap op mijn laptop mocht wel eens worden opgeschoond. Ik ben niet het type dat alles netjes in mapjes sorteert, terwijl ik dat wel zou moeten doen. Dus maakte ik wat mapjes aan en sleepte ik bestanden en documenten naar de juiste categorie. Een zieltogend en vervelend klusje, maar ook nuttig. Want zo opende ik bestanden van jaren terug. Schoolwerk van toen ik nog de opleiding deed, mijn eerste sollicitatiebrieven, mijn eerste CV, enzovoort. Maar ook heel veel pogingen voor blogsposten en verhalen.

In de loop der tijd heb ik zoveel ideeën gehad voor verhalen of blogposten, en telkens als ik zo’n documentje opende zag ik dat het zomaar halverwege ophield. Of ik opende een bestand dat ik had geschreven als ik weer een idee had voor een boek (langgekoesterde wens) en las ik het werk van iemand die zo graag een verhaal wilde schrijven dat hij alles in de eerste pagina’s propte dat het na tweeënhalf pagina’s vastliep en ophield.

Ik vond tientallen blogposten die nooit gepubliceerd zijn. De meeste daarvan hadden een onderwerp waarvan ik zelf niet goed wist wat ik er nou van vond of welk punt ik wilde maken. Of het had een onderwerp waar ik toen heel fel op was, maar waarover ik nu mijn schouders ophaal.

Bij sommige stukjes van een aantal jaar terug liep de schrijfstijl niet zo lekker. Andere stukjes hadden best een goed onderwerp en had ook best een goede blogpost kunnen worden, maar ik had er niet de juiste woorden voor. Ik vond een blogpost die prima het internet op kon worden gegooid, maar ja, angst voor de publicatieknop.

Van de opschoonsessie hield ik wat dingen over:

-        Schaam je niet voor oud (slecht) werk. Een van de eerste tips die krijgt als je iets met schrijven wilt doen: schrijven is een spier die je moet trainen. En het klopt. Des te meer je het doet, des te beter krijg je het in de vingers en uiteindelijk vind je je eigen stem.

-        Schrijven (of bloggen) is ploeteren. Soms schrijf je vijf blogposten voordat je die ene hebt waar je tevreden over bent. En dat is helemaal niet erg. Het kan frustrerend zijn, maar zie er ook de lol van in. Je doet je best om iets te maken en dat is wat telt, ook al gaat het met vallen en opstaan.

-        Creatieve mensen zullen het herkennen: die alsmaar knagende onzekerheid. En als je, net als mij, wat onzeker aangelegd bent, kan je dat tegenhouden om te publiceren. Hierbij een tip: durf! Druk op die publiceerknop! Natuurlijk is het eng dat het daarna openbaar is en iedereen het kan lezen, en er ook wat van vinden zal, maar daarvoor blog je niet. Je doet het in de eerste plaats voor jezelf. En als je er zelf plezier van hebt en eindelijk tevreden bent over dat ene stukje, wat houd je dan nog tegen?

Nu staat mijn documentenmap vol met halfbakken pogingen voor verhalen, blogposten en stukjes. Maar in mijn lade onder mijn bureau liggen ook tekenmappen met half afgemaakte stripverhalen, cartoons en tekeningen. Misschien zegt het iets over mijn doorzettingsvermogen, dat zou best kunnen, maar het zegt ook dat de drang om iets te maken altijd al aanwezig was. Of het nu geschreven of getekend is. En ik heb afgelopen jaar geleerd dat delen op een blog veel leuker is dan dat je alles voor jezelf in een schrijfboekje houdt.

Nu was deze blogpost helemaal niet de bedoeling om te tikken. En misschien is het ook helemaal niet zo publiceren waardig. Maar waarom zou ik het niet doen?

Huppakee, publiceren die handel.