Doorgaan naar hoofdcontent

#8 opwinding tijdens de zondagsrust

Negen tegen negen. De motie van Hart voor Urk afgelopen week tijdens de raadsvergadering eindigde in gelijkspel. Voor wie het niet meegekregen heeft: het was weer feest in de gemeenteraad. Hart voor Urk diende een motie in voor het sluiten van de zogenoemde playgrounds in het Wilhelminapark op zondag. Een groot gedeelte van de achterban van de partij kerk op zondag in één van de naastgelegen kerkgebouwen en dient daarom een gedeelte van de route door het Wilhelminapark af te leggen. Nu wil het geval dat daar op zondag jongeren nog wel eens een balletje trappen. Ook onder de kerkdienst. En dat is verstoring van de zondagsrust. Hart voor Urk stelt daarom maar voor om de hele boel te sluiten op de zondag.

Nu zitten aan die motie een aantal haken en ogen. Ten eerste: het Wilhelminapark en haar voorzieningen zijn gebouwd en worden onderhouden met gemeenschapsgeld. Dat wil zeggen: het is van iedereen en iedereen mag er wanneer hij of zij wil gebruik van maken. Het is dus openbaar gebied. Als HvU zijn plannen door zet en mensen één dag per week ontneemt om gebruik te maken van een voetbalveldje, kun je dan nog wel spreken van openbaar gebied?

Ten tweede: ik herinner me een dodenherdenking van een aantal jaar terug die op zondag viel en daarom niet door kon gaan. Er moeten dan immers hekken geplaatst worden en ook weer worden weggehaald. Dat kon niet door gemeentewerken gebeuren want dat zou werken op zondag zijn.
   Als er nu een hek wordt geplaatst voor de entree van de playgrounds, wie doet die dan op slot en wie opent ze weer. De gemeente zal dat niet later dan zes uur op zaterdagmiddag doen, want van oudsher wordt om zes uur het werk stilgelegd en begint de zondag. Dus je ontneemt jongeren niet alleen de zondag, maar ook de zaterdagavond om gebruik te maken van het park. Dat met de lange zomeravonden in het vooruitzicht. En er is al zo weinig te doen.
   Jongens blijven en jongens en klauteren heus wel over een hekje heen wanneer ze willen voetballen. Wie houdt hun dan tegen of stuurt ze weg? De wethouder, van de SGP die voor heeft gestemd, heeft al aangegeven dat er op zondag niet gehandhaafd wordt.

Ten derde vraag ik mij af waar het eindigt. In de nieuwbouwwijk staat ook een voetbalveldje vlak bij een kerkgebouw. Moet die dan ook dicht? Of andere faciliteiten of gebieden waar Urkers gebruik van maken – ook op de zondag?

In zijn bezielende pleidooi voor de motie zei de lijsttrekker van HvU dat het op het ogenblik vrij rustig was in de playgrounds. Want, en hij wilde niet discrimineren hoor, want hij werkt ook met ‘die mensen’ en hij mag ze graag; momenteel is het ramadan, en dus is het rustig, maar als dat straks afgelopen is komen ze weer. In grote groepen nog wel.
  Aha, kun je denken, dat is dus waar het schoentje knelt. Inderdaad, wie langs het Wilhelminapark fietst zal ook Urker jongeren zien die hun roots elders hebben liggen. Samen aan het voetballen met Urker jongeren wiens roots op het voormalig eiland liggen. Een betere manier van integreren dan samen een balletje te trappen is er niet, zou je zeggen.
   Daarbij, hoeveel Urkers zijn er inmiddels niet die een alternatieve invulling geven aan het begrip zondagsrust?

Er ligt een dunne lijn tussen satire en werkelijkheid. De hele motie zou een idee kunnen zijn van die gefrustreerde fanatiekeling achter VisitUrk. En dat is meteen wat het serieus maakt.
   Doordat er één persoon afwezig was die avond liepen de stemmen gelijk. Negen tegen negen. De stemming is daarop opgeschoven tot de volgende raadsvergadering. Mocht er door ziekte iemand van de tegenkant afwezig zijn, kan deze onmogelijke en absurdistische motie alsnog worden aangenomen.

Genoeg opwinding. Ik probeer weer wat rust te vinden op deze zondag. Er is tenslotte zondagsrust. 

 

Reacties

Populaire posts van deze blog

#155 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje?  Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken.  Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...

#145 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...

#144 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...