Doorgaan naar hoofdcontent

#13 voorhangers/achterhangers

Toen we een tijdje geleden eens met vrienden aan tafel zaten kwam plotseling uit het onbekende de vraag omhoog borrelen: hang je toiletpapier met het velletje naar voren of naar achter?

Voorhangers en achterhangers
Naar voren meende ik. Zo was ik het altijd gewend geweest en het was de manier waarop ik mijn rollen altijd had opgehangen. Juist naar achter, meende iemand anders, bij mensen die de rollen naar voren bevestigde zat een steekje los. De discussie die volgde liep hoog op. Bij de voorkantpartij was het zo logisch dat de rol met het velletje naar voren hing, dat het simpelweg niet denkbaar was dat de rol andersom bungelde. Bij de achterkantpartij was dat hetzelfde geval. En ook al was hij alleen in zijn standpunt - dat me ergens troost gaf en bevestigde dat ik aan de juiste kant stond - hij kon zich in geen enkel opzicht verplaatsen in een voorkanthanger.

In dit geval kan ik enkel voor mezelf spreken: wie vindt het nou prettig om met zijn knokkels langs de muur te schuren om een velletje af te scheuren? Het is maar omslachtig en bovendien irritant. Een mens moet er meteen bij kunnen.

Het bleef een tijdje doorsudderen. Zo ontdekte ik nadat ik vrienden over de vloer had gehad dat de rollen in mijn sanitaire ruimtes plotseling andersom hingen. Een grapje, maar wel een grapje dat ik meteen ongedaan heb gemaakt. Sindsdien, en ik kan er niets aan doen, wekt het ergernis op als ik een rol andersom zie hangen. Als ik op werk een rol andersom tref begint er een irritatie door mijn lijf te stromen die me de neiging geeft om in de roostermap na te gaan welke collega hier verantwoordelijk voor is. Ik ben van een persoon die het nooit iets kon schelen veranderd in een persoon die briesend toiletrollen op de juiste manier weer ophangt.

Bewijs (!)
De geschiedenis van het toiletpapier gaat lang terug. In de 19e eeuw brengt een Amerikaan voor het eerst toiletpapier op de markt. Alleen waren dat losse vellen en dat was niet echt handig. Niet veel later verzon een andere Amerikaan de toiletrol. Papier was nu bevestigd aan een stukje karton en door middel van een fijn kartelrandje kon je naar behoefte velletjes van de rol scheuren. Hij vroeg er patent op aan en maakte daarbij meteen een tekening die de hele discussie uit de wereld kan helpen.



Zie hier: de toiletrol hangt met het velletje naar voren. Bewijs!

Dominant?
Nu schijnt de manier waarop je de toiletrol bevestigd ook nog iets te zeggen over je persoonlijkheid. Mensen die in een relatie zitten en een voorhanger zijn blijken volgens onderzoek dominanter en ambitieuzer te zijn en hebben hun zaken graag op orde.
   Achterhangers zijn daarentegen onderdaniger, betrouwbaarder en ontspannen.
   Heb je geen voorkeur? Dan ontwijk je het liefst conflicten, ben je flexibel en houd je ervan om in nieuwe situaties terecht te komen.

Tsja, zo lust ik er nog wel een paar. Zou de manier waarop je je toiletrol ophangt echt iets zeggen over je persoonlijkheid? Ik denk dat het vooral te maken heeft met de manier waarop je iets gewend bent. En als je iets je hele leven op een bepaalde manier doet, is het heel lastig om dat plotseling te veranderen. Al gaat het om iets kleins en onbenulligs als het ophangen van een toiletrol. Waarom zou je je daar eigenlijk druk om maken? 

Iedereen weet immers dat de rol naar voren hoort te hangen. 

 

Reacties

  1. #dankbaar voor deze mooie en bijzondere blog. Go voorhangers!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik hou van mensen die betrouwbaar en ontspannen zijn.

    I rest my case :D

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

#155 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje?  Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken.  Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...

#145 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...

#144 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...