Doorgaan naar hoofdcontent

#14 beter ga je naar bataviastad

Ook wel bekend als hét shopparadijs: plotseling ligt het daar, een vesteging die doet denken aan koloniale tijden – geheel in stijl met dé gelijknamige attractie van Lelystad. Aan de buitenkant metershoge bakstenen muren, daarbinnen enkel winkels. Winkels met kleding, kleding en nog eens kleding. Ik was in Bataviastad, want ik had kleding nodig.

Een goede vriend van me zweert bij Bataviastad. Want, zo zei hij, daar heb je alles bij elkaar en nog goedkoop ook. Hij slaagt er altijd. Dat wilde ik ook wel eens: slagen. Want daar heb ik moeite mee.

In grote kale hokken vol kleding zocht ik onder gedreun van hippe muziek naar T-shirts en spijkerbroeken voor de beloofde lage prijs. Ik liep een winkel in en zocht tussen de rekken. Niets dat me aansprak. De volgende winkel. Nog hippere muziek, harder ook. Een kartonnetje dat zei dat de kledingstukken eronder in prijs verlaagd waren trok me aan. Ik greep een prijskaartje vast om te zien wat de prijs was en draaide die zwijgend weer om. Misschien was dit mijn merk niet. Op naar de volgende winkel.

Ik liep langs stenen waarin water naar boven borrelt, langs terrasjes die niet echt terrasjes waren, langs een standbeeld van een walvis die onverwachts een straal water spuit, langs bankjes waarop niemand zat, langs nagebouwde gevelpandjes die je nergens in een binnenstad vinden zult.

Toen zag ik door de stadspoort het werk Boven Water. Een metershoog wit hoofd, dat tot zijn lippen in het oorspronkelijke blauwe plein verzonken ligt. Bovenop zijn kale kruin een standbeeld van een man met een aktetas in zijn hand. Ik heb ooit gelezen dat de kunstenaar met zijn werk een reactie op het kapitalisme wilde maken. ‘De meeste mensen houden hun hoofd boven water, maar sommige mensen houden hun hoofd meer boven water dan anderen’. En dat pal tegenover Bataviastad.

De blauwe kleur op het plein is weggeregend. De witte kop heeft een koortslip.

Ik wandel met lege handen terug naar de betaalautomaat en betaal drie euro voor een uurtje parkeren.

Beter ga je naar Bataviastad, maar nog liever rij je erbij langs.

Reacties

Populaire posts van deze blog

#155 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje?  Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken.  Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...

#145 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...

#144 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...