Doorgaan naar hoofdcontent

#18 bibliosaai?

‘Is het niet saai?’, kreeg ik verschillende keren als vragend antwoord toen ik de switch aankondigde.
   Misschien komt het door het stoffige imago dat de bibliotheek nog altijd heeft, of door het feit dat geen van mijn bevriende leeftijdsgenoten sinds jaren een stap in een bibliotheek hebben gezet – laat staan een boek gelezen – dat ik deze vraag voorgeschoteld kreeg.  
   Nu ik de eerste echte werkweek erop heb zitten kan ik zeggen: nee, het is niet saai.

Een aantal dingen vielen me op:
- Dat de jeugd nauwelijks niet leest klopt niet. Stapels prentenboeken en jeugdboeken worden er iedere dag weer geleend en ingeleverd.
- Er worden nog stripboeken gelezen! Iets waar ik ontzettend blij van word.
- Er zijn nog mensen die informatie uit boeken halen in plaats van het wereldwijde web. Ik mocht een jochie helpen om boekjes over panda’s te zoeken voor zijn spreekbeurt. Plotseling was ik terug in mijn eigen jeugd, nog voor het Wikipediatijdperk, in de bibliotheek tussen bakken vol met boekjes met informatie over verschillende onderwerpen. Wordt vast een topspreekbeurt.
- De bibliotheek is niet alleen om boeken uit te zoeken en te lenen. Dagelijks komen mensen voor een kopje koffie en praatje, studenten klappen hun laptop open en zijn bezig met studeren, kinderen komen om gewoon lekker op de bank een boekje te lenen.
- Het publiek is meer divers dan je denkt: Young Adult boeken worden goed geleend. Hoewel ondervertegenwoordigd, komen er nog steeds jongeren naar de bibliotheek. Soms heb ik behoefte om mijn duim op te steken naar zo’n iemand. Maar ik denk dat ik ze dan niet meer terugzie.

De bibliotheek is, kort gezegd, meer dan enkel boeken. Ik liet me vertellen dat de bibliotheek de huiskamer van de maatschappij is. Ik voel me er in ieder geval goed op mijn gemak.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

#155 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje?  Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken.  Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...
Een reactie posten
Meer lezen

#145 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...
Een reactie posten
Meer lezen

#144 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...
Een reactie posten
Meer lezen