Doorgaan naar hoofdcontent

#22 Merho en het oude ambacht

Merho stopt met striptekenen. Het kwam voorbij in een nieuwsoverzichtje en het trok mijn aandacht.

De naam Merho is in Nederland niet zo bekend. Toch is het één van de meest productiefste en bestverkochte stripauteurs in Vlaanderen. Zijn strip, de Kiekeboes, waarin het gezin van Marcel Kiekeboe centraal staat, wordt nog altijd bijzonder goed gelezen.

Het is jammer dat Merho nooit goed is doorgebroken in Nederland. Zijn strips zijn in de stijl van Suske en Wiske, waar hij begonnen is als tekenaar, maar dan volwassener en spannender. ´Het komt door de naam´, peinsde hij toen er eens naar gevraagd werd. De strip heette toen nog Kiekeboe, en dat klonk wat kinderachtig. Terwijl Merho naar eigen zeggen liefhebber is van de Nederlandse humor en zijn best gedaan heeft om de strip ook hier door te laten breken. Maar Nederland is nu eenmaal geen stripland.

Er is nog iets wat het spijtig maakt dat Merho ermee stopt. Hij was één van de laatste die het oude ambacht van strip maken nog goed in de vingers had. Hij had in de leer gezeten bij Willy Vandersteen, die hem leerde om zo snel mogelijk te werken. Als er een prentje was mislukt, of niet naar tevredenheid was getekend, moest hij gewoon doorwerken. Het dwong hem om zo efficiënt en goed mogelijk te tekenen. 

De laatste jaren werd de Kiekeboes, net als Suske en Wiske, vooral digitaal gemaakt. Digitaal werken is nu eenmaal goedkoper, werkt sneller en is voor uitgevers dus interessanter. Bijkomend voordeel is dat je, wanneer je digitaal werkt, elk foutje of slordigheidje kunt verbeteren.

En toch. Kijk naar de laatste uitgaves van Suske en Wiske, leg ze naast de albums van weleer en je mist toch iets. De lijnvoering is overal hetzelfde. De achtergronden zijn snel in elkaar gezet of worden simpelweg van prentje naar prentje gekopieerd, de figuren zitten niet lekker in hun vel, kortom, het oude ambacht is niet meer.

Juist wat stripverhalen zo bijzonder maakt.

 

Reacties

Populaire posts van deze blog

#155 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje?  Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken.  Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...

#145 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...

#144 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...