#23 rondreisje Portugal

Vakanties zijn, als je er even over nadenkt, best gek. Een korte periode waar je veel langer naar uitkijkt dan dat je het daadwerkelijk beleeft. Een geplande onderbreking van je ritme en dagelijkse bezigheden. Zit je daar met je vrije tijd.

Even geen werk. Hoewel je je kunt afvragen of óp vakantie gaan, met alles wat erbij komt kijken, ook geen vorm van werken is. Een koffer inpakken vraagt om een hele organisatie. Iets waar ik niet zo goed in ben. Eindeloos lijstjes maken met wat je mee moet nemen, spullen verzamelen, alles stuk voor stuk afstrepen, de koffer twee keer openen om te controleren of je wel alles hebt ingepakt en als je die eindelijk in de auto plaatst besluiten om toch nog maar even naar boven te lopen om te kijken of je de deur wel goed dicht gedaan hebt.
   Dit lijkt misschien overdreven, maar dit heb ik mezelf aangeleerd en is niet overbodig, want het zal niet de eerste keer zijn dat ik thuiskom zonder portemonnee of (bijna) zonder paspoort. Waakzaamheid is in mijn geval een bijzonder nuttige eigenschap.

Vakantie was voor mij ook een goede reden om weer eens wat meer te gaan bloggen. Het besluit om elke dag een stukje te plaatsen van wat we gezien en gedaan hadden sneuvelde al na de derde dag. Niet omdat ik niet aan het bloggen was, ik plaatste het ergens anders. De app Polarsteps houdt nauwkeurig bij waar je geweest bent op de kaart en biedt de mogelijkheid om je volgers dat te laten zien en te lezen. Hier bloggen zou dubbel werk betekenen en vakantie dient nu eenmaal ter ontspanning, nietwaar?

Van de rondreis door Portugal zijn me een aantal dingen bijgebleven. De adembenemende Atlantische kust, met zijn rotsen en kliffen en onvoorspelbare oceaan. Het vuurtorentje op de rots bij Nazaré, waar in het voorjaar golven van dertig meter hoog kunnen aanspoelen. De surfers die zich op die golven wagen! Ik heb het niet zelf gezien, maar een foto-expositie in het vuurtorentje maakte zoveel indruk dat het me deed besluiten om hier ooit nog eens in het voorjaar terug te komen.
   Fatima dan. In dit dorpje tussen de heuvels verscheen begin vorige eeuw Maria aan een drietal herderskinderen. Ze gebood het grut om een bedevaartsoord in haar naam te stichten en zo geschiede. We liepen de kerk uit en keken boven enorme trappen uit op een net zo enorm plein. Plotseling lag hier een stukje Vaticaanstad. Doorheen het plein liep een marmeren pad. Voor rolstolgebruikers, dachten we. Totdat we steeds meer mensen zich op hun knieën zagen voortbewegen. Er liepen mensen met kaarsen van, ik overdrijf niet, twee meter lang, die in een open vuur gegooid kon worden. Net naast het plein tal van souvenirshops. We kregen de indruk in een religieus pretpark te zijn beland. Loop een rondje op je knieën langs het altaar, gooi een kaars in het vuur, koop een souvenirtje voor naar huis. Het wassenbeeldenmuseum dat het verhaal onder begeleiding van boekendalmuziek vertelde was ook geweldig.

Lissabon was een fijne stad. Een beetje vervallen, een beetje ruig, maar o zo mooi.
   Wat bijzonder is aan Lissabon: de huidige stad is helemaal niet zo oud. Hier heeft in 1755 een enorme aardbeving plaatsgevonden. Eén van de grootste uit de Europese geschiedenis. Hier had ik nog nooit van gehoord. Net zomin van de Anjerrevolutie op 25 april. Ik wist wel dat Portugal ooit een dictatuur was geweest, maar hoe het ook alweer precies zat, geen idee. Terwijl, het is zo’n prachtig verhaal! En het luidde meteen het einde in van de regimes in Spanje en Griekenland. Waarom wordt dat hier zo weinig verteld?

Het was een mooie rondreis, met veel bezienswaardigheden en schitterende landschappen. Nu nog de foto’s uitzoeken en fotoboeken maken. Wat een werk.