#38 blogvoornemens

Laatst had ik een gesprekje met iemand waarin bloggen ter sprake kwam. Of eigenlijk iemand die jarenlang een blog had bijgehouden, maar er sinds een paar jaar zomaar mee gestopt was. Het ging vooral over de inhoud van de blog. Over de vraag wat je deelt en wat je niet deelt. En over de vraag of je over het gedeelde een mening mag hebben. We kwamen tot de conclusie dat het wel heel stoer was van die blogger, om dingen te delen waar iedereen een mening over kan hebben, terwijl het dingen zijn waarvan je, als ik het naar mezelf vertaal, niet zou willen dat iedereen er een mening over heeft.

Op een zeker moment besloot ik dat ik ook maar stoer moest zijn. Ik schraapte mijn keel en zei: ‘ik blog ook’.
   Ik moest daarvoor mijn keel schrapen omdat de waarheid is dat ik me een klein beetje schaam voor mijn blog. Om blogger te zijn. Ik denk dat ik me vooral schaam omdat ik door middel van de blog de indruk kan geven dingen te zeggen te hebben, terwijl ik helemaal niet zoveel te zeggen heb. Of eigenlijk heb ik voortdurend dingen te zeggen, maar weet ik niet hoe ik ze moet zeggen en stel ik mezelf om de haverklap (prachtig woord, trouwens) de vraag of het de moeite waard is óm ze te zeggen. Wie zit er nou helemaal op te wachten om te weten wat jij van dingen vindt?
   ‘Waar schrijf je dan over?’ werd er gevraagd.
   Na weer keelgeschraap: ‘nou, euh… dinges… over dingen die ik leuk vind’.
   Ik merkte dat ik zocht naar een ander onderwerp om zo snel mogelijk te kunnen ontsnappen uit de positie waarin ik mezelf had gemanoeuvreerd.

De reden dat ik me een beetje schaam, besef ik nu ik dit tik en ik besluit om het maar gewoon te delen, bekijk het maar, is omdat ik toch altijd, door die akelige, voortslepende en immer aanwezige onzekerheid, bang ben voor de mening van de ander.

Zoals bovenstaande zin. Veel te veel komma’s! Slecht geschreven. Maar ja, en hier komt het, wat maakt dat uit? Een blog is een stukje internet van jezelf en je kunt erop plaatsen wat je wilt. Dat kunnen dus dingen zijn die je leuk vindt, maar ook een inkijkje in de woonkamer van iemand die aan zijn eettafel achter een toetsenbord blogstukjes zit te tikken. Het kan gaan over een boek dat je gelezen hebt, een film die je gezien hebt, iets wat je meegemaakt hebt… het maakt allemaal niet uit!

Hoe je het opschrijft? Ook dat maakt eigenlijk niet uit. Bloggen doe je in de eerste plaats voor jezelf. Ik heb het altijd gezien als een leuke oefening. Zou ik hier over kunnen schrijven? Zou ik die stijl kunnen proberen? Je probeert eens wat, soms lukt het (ben je er zelf tevreden over) en soms lukt het wat minder. De meeste woorden die gebruikt zijn voor deze blog leest niemand, omdat ze allemaal in de prullenbak zijn beland. En dat is wat het zo leuk maakt om te doen: je blijft schrappen, opschrijven, slijpen totdat je iets bruikbaars hebt. Een proces waar werkelijk niemand iets aan heeft, behalve jijzelf, omdat het je uitdaagt beter in iets te worden. Beter in woorden aan iets geven.

Over een tijdspanne van ongeveer vijf jaar heb ik, deze meegeteld, 103 blogberichten geschreven. De reden dat je hierboven #38 ziet staan is simpelweg omdat ik het sinds vorig jaar bijgehouden heb met een nummer. Als ik de eerste blogs eens teruglees, lees ik blogs van de jongen die ik toen was. Iemand die zoekend was naar een vorm om woorden aan iets te geven.

Wat ik me ook herinner: het gevoel dat ik had toen ik voor het eerst mijn duim boven de deelknop hield. Alsof je boven op een metershoge springplank staat. Een springplank die eigenlijk veel te hoog voor je is. Dat gevoel is mij nog steeds bekend, alleen probeer ik niet meer als Mister Bean wanhopig van de plank af te klauteren.

Het delen was de enige manier om die akelige, voortslepende en immer aanwezige onzekerheid wat in te dammen.

Wat dat betreft heeft bloggen me goed gedaan. En kan ik iedereen aanraden hetzelfde te doen.

Op een blogrijk jaar!