#44 de Barksmethode

Een aantal jaar geleden struinde ik eens door een blog van een Nederlandse striptekenaar en kwam ik een blogpost over Carl Barks tegen.

Al ken je de naam Carl Barks niet, het is heel goed mogelijk dat je wel eens een stripverhaal van hem gelezen hebt. In ieder geval ken je de figuren die hij bedacht heeft. Barks was degene die Duckstad en haar inwoners bedacht. Dagobert Duck, Willie Wortel, Guus Geluk, Zwarte Magica, de zware jongens, allen komen ze uit zijn pen. 

De blogpost zelf kan ik niet meer terugvinden, urenlange zoekpogingen ten spijt, maar het kwam op het volgende neer: als je een pagina uit één van zijn verhalen neemt, en alle figuren weg fotoshopt, blijft er maar bar weinig over. Een achtergrond bestaat meestal maar uit een raam of gewoon een felle kleur ter opvulling. En er wordt veel met schaduwen gewerkt.

Het is jammer dat ik niet meer naar de blogpost kan doorverwijzen. Want daar stond het voorbeeld wat ik graag zou willen laten zien. Daarom moet je maar even gebruik maken van je eigen inbeeldingsvermogen. In dit geval een uit-beeld-vermogen.  

Denk de figuren eens weg. Wat blijft er dan over?

Toch zijn de verhalen van Carl Barks de hele wereld over gegaan en heeft hij het beeldverhaal blijvend beïnvloed. Bijna alle Donald Duck tekenaars zien zichzelf als opvolger van Barks of zijn tenminste door zijn werk geïnspireerd.

De kracht van zijn verhalen zit hem dan ook in de figuren zelf. Niemand kon zo zwierig eenden tekenen als Barks. Er zit ontzettend veel beweging in de figuren en vooral in de gelaatsuitdrukkingen. Niemand kon stripfiguren zo actievol laten niezen als Barks, om maar een voorbeeld te geven. Of kijk die kop van Donald in de bovenstaande afbeelding. Schitterend. 

Barks heeft in een tijdspanne van ongeveer dertig jaar honderden stripverhalen getekend! Best begrijpelijk dat niet alle prentjes even goed zijn uitgewerkt. En probeer, als je Dagobert Duck in zijn geldpakhuis tekent, al die muntjes maar eens te tekenen! Ik heb dat eens geprobeerd voor een inktoberchallenge en werd stapelgek van al die cirkeltjes en ovaaltjes. Best lastig hoor.
   Het gerucht gaat trouwens dat zijn vrouw hem hielp met het inkten van al die muntjes, zodat Barks zelf lekker door kon werken.

De vraag die blijft staan is: was ‘ie gewoon lui of stiekem geniaal? 

Trouwens, in de verhalen waarin de Ducks op avontuur gaan tekent Barks wel uitgebreider, hij was een meester in perspectief.