Doorgaan naar hoofdcontent

#45 DEUTSCHES HAUS

Het lijkt wel of ik de laatste tijd de jaren zestig overal tegenkom. Eerst werd ik al getrakteerd op een tweedelige special van Alle Geschiedenis Ooit over het jaar 1968. In allerlei opzichten een revolutiejaar te noemen. Het was het jaar van de studentenrellen in Parijs, de Praagse Lente, de eerste uitzending van de Fabeltjeskrant (!), de mensenrechtenbeweging van en de moord op Martin Luther King, de lancering van de Apollo 8… en nog zoveel meer wat ik maar onbenoemd laat. Want ik wil het graag over iets anders hebben.

In een andere podcast, Radio Romano, werd ik door Marcel van Roosmalen getipt voor een serie op Disney Plus: Deutsches Haus.

Dat heeft alles te maken met de jaren zestig, omdat in die jaren de jongere generatie ‘brak’ met de oudere en dat leidde, in ons landje al, tot de nodige spanningen. Maar als er één land was waar het hele zooitje onder druk kwam te staan, dan was het wel Duitsland.

De serie vertelt het verhaald van Eva, die werkzaam is als Poolse vertaalster. Toevalligerwijs wordt ze gevraagd om te komen tolken bij het eerste Auschwitzproces in Frankfurt. Het was het eerste proces dat het toenmalige West-Duitsland tegen voormalige nazi’s aanspande en dat deed nogal wat stof opwaaien. Het was meteen een test voor de jonge West-Duitse democratie.

De generatie die de oorlog had meegemaakt sprak er liever niet over. Hun kinderen hadden nauwelijks kennis van wat er was gebeurd. In de jaren 60 werd er pas voor het eerst openlijk over gesproken en vragen gesteld.

Door de verhalen te vertolken van de ooggetuigen komt Eva erachter wat er allemaal heeft plaatsgevonden in Auschwitz en dat het helemaal niet zomaar een kamp was waar gevangenen en criminelen naar toe werden gestuurd. Want dat was haar altijd verteld.

Gaandeweg de serie ontdekt ze dat ze door haar verloofde, haar ouders en andere mensen om haar heen de gebeurtenissen van Auschwitz veel dichter bij haar zijn dat ze dacht. Meer verklap ik niet hoor.

Behalve dan dat de serie heel goed het naoorlogse Duitsland weet te vangen. Die typische Duitse gezellige ongezelligheid in het café van haar ouders, de manier waarop er getafeld wordt, dat Duitse eten – ik vind het mateloos interessant om naar te kijken. De serie verdient het niet om ergens in een uithoek van Disney Plus te wachten tot het bekeken wordt. Zien die handel!

Hoe gaat een land om met de schuldvraag? Hoe zie je het afschuwelijke verleden onder ogen? Hoe kan het dat al die mensen om je heen in staat waren tot zulke gruwelijkheden? De serie laat mooi zien hoe iedereen er op zijn eigen manier mee om ging.

Er mag meer over die tijd verschijnen. Een antwoord op de vraag waarom de Duitsers er niet over spraken wordt trouwens gegeven in het boek Wolfstijd van de Duitse Harald Jähner. Gaat eigenlijk meer over de eerste tien jaar na de oorlog, maar zeker niet minder interessant. Over hoe een land op tilt één van de meest brave landen van Europa werd. Leestip!

3 tips dus:

Horen: Alle Geschiedenis Ooit – aflevering 118 & 119
Zien: Deutsches Haus – Disney Plus
Lezen: Wolfstijd – Harald Jähner

Oh, en dan nog dit: Disney Plus, Amerikaans als het is, start de serie in nagesynchroniseerd Engels. Niet doen! Even Duits aanklikken onder audio. Niets is meer vervelender dan dat ingesproken gedoe. Brrrr.   

 

Reacties

Populaire posts van deze blog

#155 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje?  Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken.  Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...

#145 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...

#144 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...