Doorgaan naar hoofdcontent

#49 commoliceren

Wie is de Mol is al jarenlang een hit op de televisie. Het is een programma waar je of helemaal weg van bent, of helemaal niks van moet hebben. Mensen kunnen het soms ingewikkeld vinden, terwijl het doel eigenlijk vrij simpel is: een groep personen doet opdrachten met als doel zoveel mogelijk geld in de pot te krijgen, één iemand binnen die groep heeft als doel de pot zo laag mogelijk te houden.

De saboteur, de Mol dus, kan die pot laag houden als ‘ie het maar slim genoeg speelt. Hij of zij moet onopvallend te werk gaan en voor misleiding of verwarring zorgen. Zogenoemde Molacties. 

Het is aan de kijker om hints te ontdekken over de Mol of goed in de gaten te houden wie verdachte acties doet. Dat maakt het spannend om naar te kijken. En de lol is natuurlijk om te speculeren over wie uit de steeds minder bekende groep Nederlanders de Mol is.

Na de uitzending van vorige week moest ik aan iets denken. Een vrij simpel spelletje dat je kunt spelen met een groep. Fluister een woord in een oor en laat diegene dat door fluisteren. De laatste zegt het gefluisterde woord hardop. Grote kans dat het niets meer te maken heeft met het originele woord.

Niets lijkt zo simpel maar is zo verdraaid ingewikkeld als communicatie tussen mensen.

Hoe spectaculair en episch alles in beeld gebracht mag worden bij Wie is de Mol, de opdrachten zelf zijn dus maar vrij simpel. Het zijn vaak woorden of codes die moeten worden doorgegeven middels een portofoon, of zoals vorige week, toen de deelnemers een hoge rots moesten beklimmen terwijl ze een podcast luisterden, waar feitjes werden opgenoemd over Mexico die ze later moesten invullen bij een test. Probeer dat maar te onthouden wanneer je alle aandacht nodig hebt om niet de diepte in te storten.

Een trucje trouwens waar die Victor Mids ook vaak gebruik van maakt.

De opdracht van de Mol is dus saboteren, maar door de opdrachten (communiceren) ontstaat er vaak al zoveel verwarring dat de Mol zelf er eigenlijk amper aan te pas hoeft te komen.

Reacties

Populaire posts van deze blog

#155 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje?  Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken.  Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...

#145 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...

#144 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...