Doorgaan naar hoofdcontent

#52 Hoe Urkers in Egmond kwamen en een Egmonder op Urk

De Telegraaf, 6 september 1932

Op maandagavond 5 september 1932 kwam een Urker Botter in moeilijkheden voor de kust van Egmond aan Zee. Er was een lek ontstaan in het schip en hoewel er een pomp aan boord was bleek die niet in staat het water weg te pompen.

Hoe het lek kon ontstaan is onduidelijk, het was een nazomerse septemberdag. Stormachtig was het niet, er stond een matige wind uit het zuid-zuid-westen. Niet bepaald ingrediënten voor een perfect storm.

De schipper wist, samen met de andere twee bemanningsleden aan boord, de botter aan het strand te krijgen. Maar toen waren ze er nog niet.

Het was pas tot een bewoner van Egmond de boel in de gaten kreeg en alarm sloeg. Hij baande zich een weg door de branding en wist het schip te bereiken. Er is me verteld dat een van de bemanningsleden alles verloren had, niets meer om het lijf had, behalve één klomp. Dat is mondelinge overlevering, niet volledig betrouwbaar, maar voor het verhaal komt het goed uit.

De kustwacht werd ingeschakeld, de botter verder aan wal getrokken. De vissers konden aan land.

De Urker vissers werden door de Egmonder naar een hotel gewezen, waar ze de nacht hebben doorgebracht. Hij hielp ze aan droge kleding. 

De botter kon, zo bleek in de ochtend, afgeschreven worden. Er viel niets meer van te redden. Een flinke tegenvaller voor de schipper.

Tot zover het Egmondse avontuur voor de Urker vissers, maar voor de Egmonder, hij wist dat toen nog zelf niet, zou het een begin van een Urker avontuur zijn.

In die tijd zou de Egmonder, zelf visser van beroep, verslingerd raken aan een Urker dienstmeisje die werkzaam was in een koloniehuis. Hoe de toekomst voor de twee eruit zou zien was één groot vraagteken. Zou het Urker dienstmeisje aan de walle blijven plakken? Toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak was het antwoord helder: ze zouden naar Urk, waar het relatief veilig was.

Ruim een halve eeuw later zou een kleindochter van de gestrande Urker visser – die met één klomp – trouwen met een kleinzoon van de behulpzame Egmonder.

Mijn vader en mijn moeder.

PS Meer weten over de visser (Klaas van Urk) en zijn vrouw Mariap? Bas Visscher heeft daar eens een boeiende lezing over gehouden. 

Reacties

Populaire posts van deze blog

#155 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje?  Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken.  Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...

#145 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...

#144 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...