Doorgaan naar hoofdcontent

#55 over het verloop der tijd en hoe iedereen op X (voorheen Twitter) een eigen blog moet beginnen

In de blogpost van gister schreef ik iets over het verloop der tijd.

Een van de manieren waarop ik het verloop der tijd kan waarnemen is bloggen. Ik doe het nu al een tijdje en heb over verschillende dingen geschreven. Dat zijn meestal dingen waar ik enthousiast van word of dingen die ik wil delen. Of soms zijn het gewoon gekke gedachtegangetjes die, als je ze eenmaal op papier zet, een heel eigen leven gaan leiden. Dat is onder andere wat bloggen zo leuk maakt om te doen.

Ik merk dat ik steeds minder deel op X (voorheen Twitter) en andere sociale media kanalen. Deze plek bevalt me prima om te delen wat ik wil delen. Maar toch heb ik hier ooit een post geplaatst waar ik nu een beetje spijt van heb.

Een aantal jaar geleden zag ik naar aanleiding van een droevige gebeurtenis die zijn weerslag had in het dorp waar ik woon een tweet voorbijkomen van een journalist, die een hele manke, zure en ellendige opmerking maakte in de vorm van een vergelijking die bijzonder hardvochtig van aard was.

Ik schreef een stukje en deelde het op Twitter. Want ik wilde iets doen. De tweet had een reactie bij me losgemaakt die ik onder woorden wilde brengen en ik hoopte, tsja, laat ik het ook maar gewoon toegeven, ik hoopte dat de twitteraar daardoor zou inzien wat zijn woorden deden. En ja, dit hoopte ik ook: dat hij zijn woorden zou terugnemen. 

Het enige gevolg wat er aan het stukje gegeven werd was dat ik geblokkeerd werd. En dat vergeet ik ook niet zo snel, want het was mijn eerste blok! Voor het eerst maakte ik mee dat ik geblokkeerd werd op dat giftige stukje internet! Ook een momentje hoor.

Wat ik precies geschreven heb weet ik niet meer en ik wil het nu ook niet teruglezen. Want dan bestaat de kans dat ik het verwijderen ga en het geschrevene hoort geschreven te blijven. Wel weet ik dat ik het nu niet meer zo zou opschrijven. Sterker nog: ik zou er nu niet meer over schrijven. Want door dat te doen en het te delen op X (voorheen Twitter), gaf ik het juist aandacht. En wat je aandacht geeft groeit. Dat wilde ik eigenlijk helemaal niet.

Door het verloop der tijd heb ik ontdekt dat zulks niet bij het soort van blog past wat ik onderhouden wil. En ik heb ontdekt dat mijn verhouding ten aanzien van sociale media veranderd is.

Vorige maand heb ik eindelijk TikTok weten te verwijderen. Ga ik later nog wel eens op in hoor, maar ook X (voorheen Twitter) heeft lang op mijn lijstje gestaan om naar de eeuwige appvelden te sturen. De scheldpartijen, de verdachtmakingen, de ophef waar de app op lijkt te functioneren, soms trek ik dat gewoon even niet.

Nu ik erover nadenk: X’en (voorheen twitteren) is ook maar gewoon een vorm van bloggen. Hele korte blogpostjes, meestal beledigend en verontwaardigd van aard, maar niettemin blogpostjes. Waarom zou je jezelf beperken tot 140 tekens? Iedere X’er (voorheen twitteraar) zou eigenlijk een eigen blog moeten beginnen. Een perfecte manier om in te zien dat een mening hebben ook maar een behoefte is die je door het bloggen lekker relativeren kunt. X (voorheen Twitter) zou er een wonderschone plek van worden!

Lang leve het bloggen!

 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

#155 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje?  Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken.  Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...
Een reactie posten
Meer lezen

#145 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...
Een reactie posten
Meer lezen

#144 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...
Een reactie posten
Meer lezen