Doorgaan naar hoofdcontent

#59 waarom moet je lezen?

De bibliotheek mag graag weten welke mensen naar de bieb komen. Zo kan de bibliotheek inspelen op de behoeftes van de inwoners. In de Noordoostpolder zijn dat toch vooral kinderen die een boekje komen lenen. Daarna zie je nog wel eens puber voor een schoolopdracht de bieb binnen sjokken, op zoek naar het kleinst mogelijke boekje om daarna weer zo snel mogelijk te vertrekken. Dan blijft het een tijdje stil. Opeens zie je dan weer jonge vaders en moeders, met hun kinderen. Dan blijft het weer een tijdje stil. Aha, de vijftigplussers! Welkom terug!

Er zijn dus twee doelgroepen die moeilijk hun weg naar de bibliotheek weten te vinden: jongvolwassenen en (nou ja, gewone) volwassenen.  

En dat is best jammer. Want de bibliotheek is er voor iedereen. En de afwezigheid van die groep zorgt ervoor de bieb zich op de twee doelgroepen richt die wel komen: kinderen en ouderen.

Niks mis mee natuurlijk, maar toch denken we geregeld na over de vraag hoe we de bibliotheek wél aantrekkelijk kunnen maken voor die andere groepen.

En dat brengt me weer naar de vraag waarom het de moeite waard is om energie in leesbevordering te steken. Waarom is dat eigenlijk zo belangrijk, want dat hoor je immers altijd?

Kortom: waarom moet je lezen?

Mogelijke antwoorden op die vraag zijn:

-        Je moet niks! Mensen hebben nu eenmaal moeite met ‘moeten’. Alles wat je moet doen is gewoon minder leuk. Toch is het wel warm aan te bevelen!

-        De gebruikelijke antwoorden op die vraag. Het is goed voor je ontwikkeling en je inlevingsvermogen. Maar verder dan dat komt het eigenlijk nooit.

-        Wat ik zelf ontdekt heb is dat lezen een zekere inspanning vraagt. Daarbij kun je geen afleiding gebruiken. Dus even die schermen uit en telefoon weg. Hoeveel geluid, tekst en beeld zien we niet de hele dag of wordt ons toegestuurd? Over moeten gesproken: je moet antwoorden op een appje. Je moet dus ook dat appje lezen. Een boek kies je zelf. Je bepaalt dus zelf wat je leest. Lekker toch?

-        Het vraagt dus inspanningsvermogen en concentratievermogen. Een pagina kun je niet wegswipen en heb je ook niet, als een TikTokfilmpje, in tien seconden gelezen. Als je dus, net als ikzelf, wat moeite hebt met concentreren is lezen een mooie oefening en een bijzonder nuttige bezigheid.

-        Boeken zijn net series op Netflix. Je hebt hele spannende boeken die je de pagina’s doen blijven omslaan. Je hebt boeken die zo geestig zijn dat je er hardop van moet lachen. Er zijn boeken die je een traantje doen laten wegpinken. En er zijn altijd boeken over dat éne specifieke onderwerp waar je van alles over wil weten. Een soort Wikipedia-rabbit-hole, maar dan veel uitgebreider!

-        Lezen is dus net als een film laten afspelen, maar dan in je hoofd! Tijdens het lezen gebeurt er iets magisch: je koppelt je eigen herinneringen aan nieuwe beelden en er ontstaat iets wat alleen jij kunt zien. Je bent je eigen AI! Gaaf toch?

-        Toen ik voor het eerst De Hongerspelen las werd ik na de eerste pagina meteen die wereld ingeslurpt. Wat is het soms fijn in een andere wereld te zijn. En met het bovenstaande in het achterhoofd: waarom bleef ik District 12 me toch voorstellen als de Urker camping?

-        Het is goed voor je taalvaardigheid. Het Nederlands kent zoveel mooie woorden. En wanneer je leest sla je altijd wel wat op. Het fijne daarvan is dat je je steeds beter leert uit te drukken. En dat is best prettig hoor.

-        Al die woorden leer je dus steeds beter toe te passen aan zinnen. En soms lees je een bestaand woord in een zin waarvan je niet had verwacht dat je die zo gebruiken kon. Nou ja, beetje vreemd voorbeeld misschien, maar wat ik zeggen wil: taal is een grappig spel. Je kunt eindeloos mee blijven spelen. En fascinerend om te lezen.

     Het lijstje is verre van compleet. Ik blijf erover nadenken.

     Waarom lees jij eigenlijk? Voel je vrij wat toe voegen!

Reacties

Populaire posts van deze blog

#155 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje?  Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken.  Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...

#145 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...

#144 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...