Doorgaan naar hoofdcontent

#66 wilde wereld

In 754 werd Bonifatius bij Dokkum in de pan gehakt. Dat vond ik altijd zo´n treurig beeld. Wat had beste man nu eigenlijk verkeerd gedaan anders dan wat heilige bomen omgehakt? Dat was toch immers voor de goede zaak? Ik herinner me nog van die prenten dat hij weerloos op de grond zit, met een bijbel in de lucht gestoken als bescherming voor de bijl die door een woeste Fries op hem af wordt geworpen.

Maar, zo leerde ik laatst, het was helemaal geen laffe aanval van de Friezen. Bonifatius zocht juist de confrontatie op. Hij had een heel gewapend leger bij zich waarmee hij heiligdommen en tempels kort en klein sloeg. Hij wist precies waar hij de Friezen kon prikken en raken. En een fatsoenlijk gesprek zat er bij onze Boni niet in. Het was een hakker. Hak! Hak! Hak!

Als Bonifatius vandaag had rondgetrokken zou er worden gewaarschuwd voor een radicale terrorist.

Toen hij op oudere leeftijd zijn einde voelde naderen, trok hij bewust naar Dokkum. En hij wist heel goed wat de gevolgen zouden zijn van zijn bezoek. Maar dat was juist het doel: wat is er mooier dan herinnerd worden als martelaar voor de goede zaak? In de Middeleeuwen was dat de hoogste status die je bereiken kon – op geestelijk gebied dan.

Afijn, ik moest hier aan denken toen ik vanochtend een video voorbij zag komen van - and now for something completely different - Freek Vonk. Want de bioloog is in zijn arm gebeten door een schorpioen en de wereld mag dat weten.

De beet stelt volgens hemzelf niets voor, het is simpelweg een toevoeging aan een lijst die hij in die video opdreunde: ´Ik ben gebeten door haaien, kaaimannen, hagedissen, gieren en slangen, ondergepiest door chimpansees, ondergekakt door pinguïns, (grijpt zichzelf bij de keel en maakt wurggeluiden) gewurgd door een anaconda en natuurlijk in mijn hand gestoken door een tijgermeerval!’

Daarna een fragment waarin hij in het water staat met een bebloede neus en een slang in zijn hand. ‘ik ben zojuist in mijn neus gebeten door deze slang!'

Geef dat dier eens ongelijk. Als ik aan het zwemmen ben wens ik ook niet zomaar beet gepakt te worden en zeker niet door een thrillseeking bioloog.

Wat is het volgende? Zojuist is mijn trouwvinger eraf gebeten door een reuzeoctopus! Moet je kijken naar die sterke bek! Het lijkt wel een snavel! Hij kan er zelfs stenen mee breken! Kicken!

Of: deze gorilla heeft net mijn been doormidden gebroken! Ongelooflijk wat een oersterk beest! Het bot steekt er uit, zie je? Wat een kracht! Vet!

Wat bezielt zo’n iemand toch? Wat bezielt iemand om muggeneitjes in je lichaam te houden en de larven zich door de huid een weg naar buiten te laten vreten? Wat bezielt iemand om het leefgebied van giftige dieren binnen te treden om ze in de hand voor de camera te presenteren? Om moedwillig een giftige schorpioen in je arm te laten steken?

In Freeks Wilde Wereld zie ik eigenlijk maar één plek steeds wilder worden.

En met de afloop van Bonifatius in het achterhoofd: waar houdt het op?

 

 

Reacties

Populaire posts van deze blog

#155 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje?  Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken.  Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...

#145 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...

#144 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...