Deze blogpost tik ik met kleine oogjes.
Laatst had ik het met een goede bekende over Stephen King.
Hij was daar weg van, ik had wel eens wat films gezien maar nog nooit echt een
boek van de beste man gelezen. Dat moest ik echt eens gaan doen, aldus de goede
bekende en ik kreeg voor mijn verjaardag Bezeten Stad cadeau. Of de Engelse
titel: Salems Lot. Hij lag een tijdje op mijn stapeltje, omdat, nou ja, je moet
ook maar zin hebben in fantasie en horror.
Maar, ik moet zeggen, die Stephen King weet wel te boeien
hoor.
Dat doet hij door meteen in het begin vragen op te werpen.
Vragen waarvan je wil weten hoe het afloopt, hoe het verder gaat. En hoewel de
locaties van zijn verhalen, dat heb ik dan wel begrepen, altijd slaperige
stadjes in Maine zijn, waar nooit iets echt spannend gebeurt, voel je die
spanning toch de hele tijd in de schaduw lurken. Best knap hoe hij dat kan.
Soms zijn de hoofdstukken wat uitgebreider, soms wat korter.
Zoals aan het begin van het boek. Een man en jongen zijn in Mexico, maar op een
zeker moment krijgt de man een krantenbericht onder ogen dat hem doet besluiten
terug te trekken naar zijn geboorteplaats. Dan het volgende hoofdstuk:
Twee maanden na dat krantenartikel werd de jongen in de Kerk opgenomen. Hij biechtte voor het eerst – en hij biechtte alles.
Daarmee was mijn nieuwgierigheid geprikkeld. Bijzonder hoe
dat in twee zinnen kan toch? Wie is die jongen? Welke geheimen draagt hij
met zich mee? Wat is er gebeurt?
Nu zit ik nog maar op de 100 van de 600 pagina’s, maar ik kan
wel zeggen: die Stephen King stelt niet teleur. Hij zal nog wel genoeg
verassingen in petto hebben.
Je weet dat je een goed boek te pakken hebt als je die het
liefst in één ruk tot het einde wil uitlezen en tegelijkertijd dat einde met
alle macht wil mijden.
Reacties
Een reactie posten