Doorgaan naar hoofdcontent

#69 koffiedik

Het is nu tijdje geleden dat ik In Europa van Geert Mak gelezen heb, maar toch denk ik regelmatig nog aan dat boek. Omdat de vorige eeuw razend interessant is, omdat Europa zo interessant is, omdat Geert Mak zo interessant schrijven kan.

Ergens in het boek, ik weet niet meer precies waar, haalt Mak het boek Botsende Beschavingen van Samuel Huntington aan, waarin een theorie wordt gesteld dat culturele en religieuze identiteit van mensen de belangrijkste bron van conflict wordt na de Koude Oorlog. (Het boek komt uit 1996).

Nu gaat Geert Mak er verder niet zo op in, maar hij haalt er één voorbeeld uit die treffend is voor Europa. In het midden van ons continent loopt een soort zachte grens, of liever een soort breuklijn. Aan de ene kant ervan, de onze, wordt er nette filterkoffie gedronken en aan de andere kant koffie met drab. En dat zegt iets over beide kanten van Europa.

Ik moest daar toch even aan denken toen ik vanochtend koffie uit mijn eenpersoonsapparaatje liet pruttelen.

Laatst leerde ik dat het in de Turkse cultuur best een ding is om toekomst te voorspellen aan de hand van koffiedrab. Kahve fali, noemen ze dat daar. Letterlijk vertaald: toekomstkoffie. Geinig toch.

Mocht je de theorie van Huntington aannemen, dan staat ons nog wat te wachten. Of is dat wat Poetin nu juist drijft? Hoe loopt het af, wat is het volgende?

Dat blijft, voorlopig, koffiedikkijken. 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

#155 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje?  Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken.  Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...
Een reactie posten
Meer lezen

#145 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...
Een reactie posten
Meer lezen

#144 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...
Een reactie posten
Meer lezen