#75 Het Verhaal van Nederland: Oranje-Nassau

De geschiedenis van ons koningshuis laat zich vertellen als een spannend verhaal. Tenminste, dat poogt Het Verhaal van Nederland – Oranje-Nassau. De serie begint bij de Vader des Vaderlands, Willem van Oranje, en volgt de nazaten en telgen uit de koninklijke stamboom tot aan het heden.

De serie zit goed in elkaar, het wordt prettig verteld door Daan Schuurmans en voor de historische scenes is moeite gedaan. Je ziet prachtige kostuums en decors – alles klopt. Nou ja, bijna alles. Waar in de ene aflevering schepen en stadsmuren vakkundig met de computer zijn toegevoegd, zie je in de andere aflevering Mary Stuart (17^e eeuw) aan wal stappen in het Zuiderzeemuseum met op de achtergrond een 19^e-eeuwse ophaalbrug. Shop dat dan ook even weg.

Van het acteerwerk moet je houden. Net als in de voorloper van de serie wordt er stil geacteerd. Nou ja, af en toe hoor je iemand morren of geeft er iemand een gil. Een beetje amateurtoneel. Maar dat hindert niet: het is het verhaal waar het om gaat.

Een rode draad die door het verhaal van de Oranjes loopt is dat het koningshuis telkens door het oog van de naald gekropen is. Dat is immers waar het om draait bij koninklijke bloede: opvolging. Zo hadden de nakomelingen van Willem van Oranje een strijd wie hem op mocht volgen, en dus voor het zeggen zou krijgen in de Nederlanden.

Een paar dingen wist ik wel vaag, maar werden door de serie weer heel mooi verteld. Zoals dat ons huidige koningshuis niet direct afstamt van Willem van Oranje (zijn bloedlijn stierf op een zeker moment uit), dat Koning Willem I eigenhandig Nederland had opgegeven bij Napoleon in ruil voor wat gebiedjes in Duitsland en dat als het Weense Congres hem niet had gevraagd om koning te worden van een verenigd Nederland we de Oranjes nooit meer terug hadden gezien.

Bepaalde zekerheden, zoals het voortbestaan van het koningshuis, wordt toch maar vaak door een samenloop van toevalligheden bepaald.

Fijn dat er een aflevering gewijd is aan Koning Willem III. Of, zoals hij in een spotpamflet werd genoemd: Koning Gorilla. Een man die graag Koning wilde zijn zoals zijn grootvader, maar beknot werd door de nieuwe grondwet – ook interessant trouwens – en het daarom zijn ministers en bedienden onmogelijk maakte met de man om te gaan. Jammer dat de serie zijn favoriete vakantiehobby niet liet zien: Koning Willem III mocht graag op het balkon van zijn buitenhuis te Geneve in zijn nakie het volkslied zingen voor voorbijvarende bootjes.

Het was iemand die zijn handjes niet kon thuishouden, niet enkel in lustbegerig opzicht: er is een reden dat zijn nicht vrouw altijd lange handschoenen droeg. Arme Sophie. Die heeft het ook niet makkelijk gehad hoor.

En dat is precies de reden waarom het koningshuis nog altijd bestaat volgens mij. Hun levens - vol rijkdom en weelde - zitten ook vol met intriges, vernederingen, schandalen, relatieproblemen enzovoort. Dat maakt het onder andere zo lekker om naar de serie te kijken. Al blijft het ergens een beetje voyeuristisch.

Of zoals Maarten van Rossem het ooit samenvatte: het moet een sprookje zijn, maar ze moeten zich ook gedragen als een burgerman in een doorzonwoning in Heerhugowaard.

Alle afleveringen van dat sprookje is te zien op NPO Plus.