Doorgaan naar hoofdcontent

#76 lekker delen

Deze week zag ik een item van Arjen Lubach over jonge ondernemers. Jongelieden die door behulp van sociale media en YouTube in korte tijd veel geld verdienen. Tenminste, dat is wat hun inspirerende wervingsspotjes propagandeert. Ik kan hier niet over tikken zonder dat mijn vingers verzuren en daarom zal ik er verder ook niet op ingaan, behalve dan dat er een tactiek werd blootgelegd van een bekende jonge onderneemster. Die biedt twee dingen aan op sociale media. Het eerste is dat ze cursussen verkoopt aan andere jonge mensen die ondernemer willen worden. Een vast onderdeel van zo’n cursus is dat deelnemers verplicht reclame moeten maken voor degene die de cursus geeft. Het tweede is dat er inkomen wordt geregenereerd uit door kunstmatige intelligentie in elkaar gezette video´s, die aan elkaar hangen van gefabriceerde nepnieuws en clickbait titeltjes.

Samengevat: er is niemand, werkelijk niemand, die beter wordt van dit alles, behalve de maakster zelf.

Zo, dat is eruit. Het spijt me hoor, dit lag nu eenmaal een tijd te wachten om uitgesproken te worden.  

Gisteravond trok ik naar SCAB Café, een ontmoetingsplek voor makers en geïnteresseerden in atelier Plein 1890 op Urk. Iedere keer als ik daar ben valt het me op hoeveel creativiteit er op het voormalig eiland is.

Eén van de sprekers was een blogger, die sinds een paar jaar iedere dag een stukje schrijft op zijn blog. In een presentatie werd verteld waarom hij dat deed en hoe hij dat deed. Ik denk dat ik het kan samenvatten in één woord: routine. Elke dag schrijven en een bericht plaatsen op de weblog. Het was leuk om de presentatie bij te wonen, omdat er veel herkenbaars in zat en de blogger er bovendien prettig en enthousiast over kon vertellen.

Een paar dingen bleven me nadien bij:

-            We zijn niet gemaakt om enkel te consumeren. En er valt wat te consumeren hoor. Wie een smartphone gebruikt en zich bedient van sociale media herkent het scrollen tot je er suf van wordt. We zijn ook gemaakt om te maken, te creëren.

-            Bloggen doe je in de eerste plaats voor jezelf. Daar zijn verschillende redenen voor, maar daarnaast is het ook belangrijk om te delen. Dat heeft te maken met verantwoording. Het dwingt je om scherp te blijven, aan jezelf te blijven slijpen, iets de wereld in te sturen waar een ander wat aan heeft en het internet, met alle ellendigheid die er hoogtij viert, op die manier net wat fraaier te maken.

-            Door te bloggen, of iedere dag te schrijven, ga je de wereld anders zien. Veel dingen die je normaal gesproken achteloos voorbijgaan kunnen ineens enorm interessant zijn. Of interessant om te onderzoeken, en laat bloggen daar nou net een mooi middel voor zijn.

Interessante kost dus! Ik hoop dat meer mensen iets van het enthousiasme hebben meegenomen naar huis en er iets mee gaat doen.

Toen ik vanochtend koffie uit het automaatje liet pruttelen, dacht ik aan wat me al de hele week bezighoudt. Het internet is een uitermate geschikte plek die je kunt gebruiken voor je eigen gewin. Maar wordt het daar een mooiere, betere of interessantere plek van?

Ik vrees van niet. En ik vraag me zelfs af of je niet kunt spreken van vervuiling.

Hoe kunnen we consumeren zonder al die troep, laten we zeggen, digitale pfas binnen te krijgen? Ik denk dat het kan helpen om te delen wat je maakt. Wat jij maakt! Geen kunstmatige intelligentie! Alsjeblieft géén kunstmatige intelligentie!

Of het nu een blogpost is, een tekening, een schilderij, een vers geklikte foto of iets anders wat je mooi of interessant vindt: deel het! Probeer datgene wat je intrigeert of bezighoudt te vangen in tekst, beeld of geluid van mijn part en deel het! 

Het internet, maar ook de wereld om je heen, wordt er fraaier op.

Reacties

Populaire posts van deze blog

#155 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje?  Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken.  Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...

#145 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...

#144 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...