Doorgaan naar hoofdcontent

#79 met de hand

Naast dat ik elke dag probeer om een stukje te tikken, probeer ik ook elke dag iets in een notitieboekje te schrijven. Dat kan van alles zijn. Hoe de dag was, wat me is opgevallen, onderwerpen waar ik iets mee wil doen. Soms zijn het maar losse zinnen, halve zinnen zelfs en soms zijn het enkel maar wat steekwoorden.

Tijdens de cursus die ik gistermiddag volgde, over hoe je workshops geeft, zei de cursusleidster dat het goed is om voor de tijd met de hand op te schrijven wat en hoe je het zou willen doen. Volgens de cursusleidster wordt op die manier je brein anders geactiveerd. Je moet iets vanuit je hersenen opschrijven op papier, daarmee maak je met je hand de beweging van de tekst en lees je het ook nog eens een keer. Het blijft dus beter hangen, of je slaat het beter op. Net wat je wil.

Als ik wat pagina´s terugblader in dat notitieboekje, wat ik overigens niet vaak doe, valt het me op dat ik vaak begin met schrijven maar dat de tekst halverwege ineens stopt. Dat is niet omdat ik dan niet verder kan, maar juist wél verder kan. Als ik iets schrijven moet maar van tevoren niet zo goed weet hoe ik het moet aanpakken, begin ik gewoon met de hand en meestal, meestal, komt er een moment waarop ik denk: aha, hier kan ik iets mee!

Het tikken op het toetsenbord gaat dan ineens een stuk gemakkelijker.  

Och, wat is Word toch een vernuftig programma en wat kun je er heerlijk tekst mee bewerken. Maar schrijven begint vaak toch nog echt met de hand en op papier. Ambachtelijk. 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

#155 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje?  Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken.  Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...
Een reactie posten
Meer lezen

#145 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...
Een reactie posten
Meer lezen

#144 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...
Een reactie posten
Meer lezen