#80 over slechte ideeën die blijven plakken

Het volgende is wel een beetje een bekentenis hoor. 

Op de middelbare school volgde ik een bijles waarin je je creatieve bezigheden kon ontwikkelen. De opdracht die me meegegeven werd was om een stripverhaal van een paar pagina´s te tekenen. Die heb ik nog steeds. Geïnkt met een kroontjespen en Oost-Indische inkt, ingekleurd met potlood. Uren werk aan gehad.

Het stripverhaal ging over buitenaards leven dat de aarde aandeed. Er lande zomaar een UFO en iedereen was in paniek. Toen de felgroene wezens uitstapten vielen ze niet aan, maar trokken ze naar een supermarkt. Bij het afrekenen kregen ze een wuppie, of een andere actie van die tijd, of kwamen ze om plaatjes te ruilen? Afijn, hun missie was voltooid: de verzameling was compleet. Ontzettend flauw, maar goed, dat zijn stripverhalen doorgaans. Strips laten zich moeilijk uitleggen in tekst alleen.

In die tijd was ik vol van B-films uit de jaren 50 van Hollywood. Ik had gehoord van het Rosswellmysterie en het hoorspel van War of the Worlds, dat zo echt leek door gebruik van ingesproken nieuwsberichten dat mensen die later inschakelden compleet van de leg waren. Sommigen trokken in paniek de straat op, althans, zo gaat het verhaal. Dat vond ik ontzettend grappig maar ook fascinerend: hoe reageren mensen op iets onverwachts?

Een paar jaar geleden had ik het idee opgevat om een verhaal te schrijven. Dat wilde ik altijd al eens doen. En ik kwam natuurlijkerwijs weer uit bij hetzelfde onderwerp: UFO’s. Alleen vroeg ik mezelf de vraag: wat nou als er een UFO zou landen in een dorp als Tollebeek? Hoe zou dat dorp daarop reageren? En wat als de dorpsgek gelijk heeft?

De burgermeester van de NOP zou Tollebeek vast op de kaart willen zetten als het UFO-dorp van Nederland. Nee, droom groter: Europa! Een welkom-comité zou worden opgericht en Tollebeek klaar maken om de buitenaardse gasten te ontvangen. Ik zag het als een buitenaardse koningsdag: de marsmannetjes zouden worden onthaald met spoken word-artiesten en een abstracte dansvoorstelling van de plaatselijke dansschool. Gruwelijk.

Er zou natuurlijk van alles misgaan. En er zou natuurlijk een groep zijn die erop tegen zou zijn, die geen enkele heil zou zien in de komst van vreemdelingen en angst had voor de gevolgen die het voor het dorp zou meebrengen. Aha, daar is het conflict!

Daar had ik mijn fantasie trouwens niet voor nodig: in de tijd dat ik met dit idee rondliep stond de vraag nog open of er een aanmeldcentrum in de polder moest komen en het materiaal kon ik gewoon van sociale media en nieuwsberichten plukken.

De UFO-landing zou pas aan het eind van het verhaal plaatsvinden, of misschien zelfs helemaal niet. Het verhaal zou vooral gaan over hoe een dorp reageert op de mogelijke komst van buitenaardse gasten - met lekker veel menselijk tekort.

Nou, daar ging ik. En het ging… dramatisch. Na twee hoofdstukken was de koek al op, zoals bij alle eerdere pogingen. De uitgedachte personages waren prima, ik kon ermee vooruit. Maar een verhaal vertellen vraagt meer, zoveel meer dan alleen een leuk ideetje. Je hebt er ook ervaring voor nodig, een goed plot, spanningsopbouw, geloofwaardige dialogen enzovoort. En moest het nu een spannend verhaal of vooral een grappig verhaal worden? En wie neemt dat nu eigenlijk serieus: Ufo’s in Tollebeek?

Met het schaamrood op de kaken werd het documentje naar de prullenmand gesleept. En ik vergat het hele idee.

Totdat ik laatst een video zag van Stephen King waarin hij iets over zijn schrijversbestaan zei. Volgens King is het een slecht idee om ideeën op te schrijven in een notitieboekje, omdat je zo een boek vult met (slechte) ideeën en waar je nooit iets mee gaat doen. De gedachtes, of ideeën, die telkens maar terug blijven komen en zich blijven herhalen in je hoofd, dat is waar je iets mee moet doen.

Elke keer als ik het Sint Hubertusplein voorbijrijd blijf ik denken: wat nou als hier een UFO zou landen?

En: hoe maak ik van een slecht idee een goed idee?