Doorgaan naar hoofdcontent

#85 Waar dient het leeslampje voor?

En dan nu, in de categorie onbelangrijke vragen die een antwoord verdienen:

Nu ik al bijna een jaar elke dag naar Emmeloord rijd, kan ik niet anders dan delen wat me sinds dag één is opgevallen en waar ik graag een antwoord op wil. Waar dient het leeslampje voor? 

Aan de Urkerweg, ter hoogte van de COOP zo ongeveer, hangt aan een lantaarnpaal een lampje. Het hangt op een onnodige hoogte en onder aan het lampje, tenminste; het lijkt een lampje, bungelt een koordje.

Ja, nu is het mooi geweest, dacht ik op een grijze dag toen ik op de bedrijfsfiets om lunch was geweest. Ik stapte af en zette de fiets op de standaard. Het verlangen naar het antwoord op de vraag die me bezighield steeg boven de vrees voor vreemde blikken uit. Op de foto ermee. Hoe kan ik het anders uitleggen? 


Waar heeft dit ooit voor gediend? Om een reclamebord te verlichten misschien? Maar waarom dat koordje? Moest er iedere avond een brave Emmeloorder de lantaarnpaal beklimmen om het lampje aan te doen? En als dat reclamebord is weggehaald, waarom dat lampje dan niet? Is het eigenlijk wel een lampje? Ik begreep dat er vaak ook weer, - en luchtmetertjes aan lantaarnpalen worden bevestigd. Zou dat het dan zijn? En waarom heeft het de vorm van een leeslampje?

Zoveel vragen in Emmeloord.

Ik zou een mail kunnen sturen naar Gemeente Noordoostpolder, maar dan bestaat de kans dat het lampje wordt verwijderd zonder dat mijn vraag beantwoord wordt. Dat zou een roemloos einde betekenen voor het lampje - dat eenzame vergeten ding.  

En ik zou niet meer omhoog kunnen kijken, elke keer als ik de lantaarnpaal passeer, en mezelf de vraag kunnen stellen: waar dient dat eigenaardige lampje toch voor? 

Reacties

Populaire posts van deze blog

#155 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje?  Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken.  Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...

#145 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...

#144 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...