Doorgaan naar hoofdcontent

#87 Dirkjan en de negende kunst

 

via: dirkjan.nl

Het schijnt dat er acht kunsten bestaan. Welke kunsten in dat rijtje passen weet ik niet precies, maar wel ken ik de negende: het beeldverhaal. Of stripverhalen en Graphic Novels, zo je wil.  

Stripverhalen zijn meer dan alleen de Donald Duck, hoewel ik het iedereen – ook volwassenen – van harte kan aanbevelen om sommige van die verhalen te lezen. Die van Carl Barks zijn echt klassiekers, blijven leuk om te lezen en de biografie van Dagobert Duck, getekend door Don Rosa, heeft echt een fantastische stijl. Maar goed: buiten Duckstad heb je meer leuke en goede verhalen. Robbedoes bijvoorbeeld, is echt steengoed! Gilles de Geus is grappig maar ook leerzaam en iedereen zou eens een album van Agent 327 moeten lezen. Dat is simpelweg de beste Nederlandse strip ooit gemaakt. Als Martin Lodewijk in een Franstalig gebied was geboren was zijn werk wereldberoemd geweest. Daarvan ben ik overtuigd.

Eén strip in het bijzonder die ik altijd waarderen kon, en zo nu en dan nog steeds, is Dirkjan. Sommigen vinden het te flauw, anderen vinden het maar toilethumor, maar in sommige stipstroken zitten zulke goede grappen die het gewoonweg niet verdienen om als toilethumor betitelt te worden.

Een eeuwigheid geleden las ik eens in een interview met de maker van Dirkjan, Mark Retera, dat hij zijn best deed om de figuurtjes zo droog mogelijk te tekenen. De houding van de figuren, de situaties en de grap: zo droog mogelijk. Toegegeven, soms is het uitermate flauw, maar toch ook vaak bijzonder geestig en spitsvondig.

Soms zit de grap enkel en alleen al in de houding van hoe de figuren getekend zijn.

Kun je je dat voorstellen? Dat een paar simpele inktlijnen die op een bepaalde manier zijn neergezet en afgedrukt zijn op papier je de mogelijkheid geeft hardop te doen laten lachen? 

Probeer het maar eens zelf: teken drie venstertjes en verzin een situatie, een opbouw en een clou. En probeer dat maar eens zo te tekenen dat de clou het beste overkomt. Knap lastig hoor. Een vak apart. Je zou het ook een kunst kunnen noemen. De negende kunst.

Wat ik nu maar zeggen wil: er mag wel meer stripverhalen gelezen worden. 


Nog ééntje dan 


Trakteer jezelf eens op een album van Dirkjan. Of Agent 327! Als ik je een tip mag geven: De ogen van Mu Manchu en Dossier Nachtwacht zijn de beste van de reeks. Maar wie ben ik, ontdek het lekker zelf! En misschien ontdek je wel wat het Nederlandse beeldverhaal wel meer te bieden heeft. En dan hebben we het nog niet eens over die van de Belgen gehad! 


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

#155 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje?  Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken.  Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...
Een reactie posten
Meer lezen

#145 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...
Een reactie posten
Meer lezen

#144 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...
Een reactie posten
Meer lezen