#108 de polder is je nooit gunstig gezind

Van DUO mocht ik gratis met het openbaar vervoer, toen ik me had ingeschreven voor de zorgopleiding. Ik vertikte het. De 141, de overvolle bus die tussen Urk en Kampen rijdt, zeg maar de hel op wielen, liet ik voorbijrijden. Er stond een fiets die ik gebruiken kon, en dat stukje tussen Urk en Emmeloord zou ik prima elke dag kunnen trappen.

In de ochtend had je tegenwind. In de hoop ’s middags de wind in de rug te hebben trapte je door. Maar de polderwind is zelden iemand gunstig gezind. Soms was het niet eens mogelijk te bepalen van welke richting hij kwam. Dan leek het of hij vanaf alle kanten op je af woei, en het fietspad langs de Urkerweg werd langer en langer. Het werd najaar, de wind joeg steeds steviger door het polderlandschap, en na de eerste keer natgeregend te zijn gaf ik er de brui aan. De ochtend erna liet ik de fiets staan en liep ik naar het dichtstbijzijnde bushokje.

Omdat de Urkerweg afgesloten is voor wegwerkzaamheden dien ik om te rijden via Nagele of Espel. Daar klaagde ik over op werk. ‘Waarom ga je niet op de fiets?’ vroeg een collega. ‘Ik fiets ook vanuit Ens, heerlijk vind ik het!’
  ‘Ja, maar jij fiets elektrisch,’ wierp ik tegen. ‘Zonder motor is het hard trappen hoor.’
  ‘Dan schaf je toch ook een elektrische aan?’
   Ook dat vertik ik. Elektrische fietsen is iets voor oude mensen. Ik ben nog onder de dertig. Of voor verwende pubers, op van die dikke banden weet je wel. Neen, elektrisch fietsen is niet aan mij besteed.

Misschien had ik er zelf ook wel om gevraagd. Als antwoord op de redenen die ik gaf niet te fietsen, zei ze ‘och, mannen die fietsen klagen meteen over zadelpijn!’
   De volgende ochtend veegde ik het stof van mijn zadel, wierp ik mijn werktas over mijn schouders en stak ik het fietspad op.

Door mijn koptelefoon hoorde ik het laatste restantje van een podcastaflevering over CIA-technieken, vraag me niet waarom, maar ter hoogte van Tollebeek hoorde ik opeens kabbelend water en het geruis van wind door riet. Podimo trakteerde me op een nieuwe aflevering van Het Spoor Terug, waarin programmamaker Jakob Schoolman naar de Molukken reisde om geremigreerde Molukkers op te zoeken. Van de groep die naar Nederland kwam, om te wachten op hun beloofde zelfstandige staat, trok er op een zeker moment alvast een aantal terug. Ze hebben nu een Indonesisch paspoort, maar voelen zich Molukker. En ze spreken met een Gelders, Overijssels of Utrechtse tongval.

Ze wilden niet herkenbaar op de radio, maar Schoolman vertelt hoe het ze verging na aankomst. Ze werden als Belanda gezien, Hollanders, en aan iemand werd gevraagd of ze rijk was, terwijl ze haar kleren had moeten verkopen op de markt om wat geld te verdienen. Iemand vertelde dat zijn vader hem op militaire toon had opgedragen water te halen. Hij moest er een kilometer voor lopen. Een ander moest zich opeens wassen met enkel een teiltje water. Een douche had ze niet, ze miste Nederland.

Doortrappen jongen, die Molukkers hadden het ook niet makkelijk.  

In de middag had de wind zich tegen mijn verwachting gedraaid en moest ik harder trappen dan eerder die dag. Een seniore dame schoot langs me heen. Ik zag haar figuur steeds kleiner worden op dat lange fietspad, en begon aan het idee te wennen zelf een elektrische fiets te bezitten.