Doorgaan naar hoofdcontent

#109 de zon gaat weer schijnen

De zon gaat weer schijnen!

De plannen van het nieuwe kabinet werden gepresenteerd. Hoera! We mogen weer 130 op de snelweg! Huppakee, weg met die lentekriebelbeestjes uit het onderwijs, alles wat niet ‘neutraal’ is verdwijnt uit de lesstof! Meer belasting over cultuur en boeken! Ka-ching!

Er zijn nog wel meer plannen, maar dit zijn na 6 maanden overleg, 6 maanden nogmaals, de punten die werden uitgelicht op die ‘historische dag’.

‘De zon gaat weer schijnen,’ zei Wilders daarbij. 

Jarenlang heeft ‘ie cultuur afgeschilderd, verdacht gemaakt zelfs, als linkse hobby en iets elitairs. Nu kun je het kliekje dat zich in de grachtengordel verschaard gerust elitair noemen van mijn part, daar valt heus wel wat over te zeggen, maar Nederland is groter dan Amsterdam. De cultuursector is groter dan Amsterdam. Iets waar doorgaans vooral die gevreesde linkse grachtengordelmensen aan herinnerd moeten worden. Wilders, en de rest van de coalitie, heeft dus geen enkel voornemen cultuur breed en toegankelijk te maken voor iedereen, maar het vooral voor dat ene clubje te behouden.

Dan boeken. Met de aangekondigde btw-wijziging worden boeken in hetzelfde rijtje met luxartikelen als alcohol en sigaretten geplaatst. Wie bedenkt dat? Is boeken lezen slecht voor je? Sinds wanneer is de bedoeling het te ontmoedigen? 

Als er iets is wat toegankelijk zou moeten zijn voor iedereen, dan zijn het wel boeken. Voor 'de elite' maakt de prijsstijging niets uit, voor Jan Modaal wel. En Jan Modaal leest al nauwelijks. Op veel lijstjes heeft Nederland een plek waar we trots op mogen zijn, maar voor de plek op het lijstje van leesvaardigheid en leesonderwijs hoef je heus niet trots te zijn hoor. Maar ja, wie leest nu zulke lijstjes?

De nieuwe maatregel wordt aangekondigd in een tijd waarin boekwinkels het al niet zo makkelijk hebben. Neem de Lange Nering in Emmeloord. Daar zaten welgeteld vier aardige boekwinkels. Nu zijn daar nog 3 van over, en eigenlijk steekt alleen de Bruna er bovenuit. Zijn buurman, de Primera, kun je eigenlijk niet echt een boekwinkel noemen. De andere is een Christelijke boekwinkel, en heus nog een hele aardige, maar wel dus voor een select publiek. De reden dat de Bruna nog druk bezocht wordt is omdat, laten we eerlijk zijn, er een geldautomaat en een ophaalpunt van PostNL gevestigd is. Op Urk is er fijne boekhandel verdwenen omdat er geen opvolging was. Nu heeft de eigenaar van de Intertoys alsnog een display met boeken en evengoed een fijn wandje met tijdschriften (en stripboeken!), wat te prijzen is, maar even snuffelen tussen al die verschillende soorten boeken en tijdschriften zit er niet echt meer bij. Ik heb nooit geweten dat je zo’n plek kunt missen.

Een goed boek is al aan de prijzige kant, boekhandelaren zien hun verkoopcijfers al dalen en de kloof tussen hen en het publiek groter worden. En musea zitten nog steeds met de rekening van de coronacrisis.

Dat terwijl boeken, maar ook kranten en tijdschriften, zo belangrijk zijn. En steeds belangrijker worden, in tijden van nepnieuws, digitale vervuiling en kapotgescrolde duimen. Maar da’s een verhaal apart.

Door deze maatregels zullen musea, theaters en boekwinkels plekken worden die alleen voor een bepaald publiek, of de elite zo je wilt, toegankelijk worden. Proef je de ironie? 

Afijn, de zon gaat weer schijnen. Ik zoek de schaduw alvast op.

 

Reacties

Populaire posts van deze blog

#155 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje?  Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken.  Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...

#145 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...

#144 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...