#115 uitdijend heelal

In 2015 verscheen Star Wars episode VII: The Force Awakens. Voor die film had ik altijd iets van ‘pfff, wie kijkt er nu Star Wars’, na het kijken ervan was ik fan. Je mag ervan vinden wat je wilt hoor. De film krijgt van hardnekkige fans nog wel eens het verwijt een kopie van A New Hope te zijn, de originele film uit 1977. En voor een groot gedeelte klopt dat. Maar dat was nu juist wat mij zo aansprak.

De originele trilogie, de prequels, de sequels en de spin-offs, ik heb ze allemaal gezien. En ik vond ze allemaal, op episode II na, even tof.

Toen kwamen de series. De eerste serie, the Mandolorian, volgde een bountiehunter met een Yoda-baby. Hoe Lucas de spaghettiwestern gebruikte als inspiratie voor zijn films hebben ze goed afgekeken. Gewoon een goede serie.

Toen kwam the Book of Boba Fett, een verhaal apart over die schurk die een ingevroren Han Solo naar Jabba de Hutt bracht, weet je nog? De serie was… saai? Vreemd? Overbodig?

Andor! Een serie over de rebel uit Rogue One die de plannen van de Death Star stal! Die serie was Star Wars voor volwassenen. En buitengewoon goed. Net als Rogue One trouwens.

Ashoka. Een serie over de leerling van Anakin Skywalker die een schurk uit een animatieserie achtervolgd? Geen idee. Om de serie goed te begrijpen moet je huiswerk doen. Dat is alleen iets voor echte fanboy’s.

Nu the Acolyte. Een serie die een eeuw eerder voor de eerste films afspeelt en gaat over… ja over wat eigenlijk? Na vier afleveringen kan ik er nog steeds weinig chocolade van maken.

En dan staan er nog nieuwe seizoenen, nieuwe series en nieuwe films in de steigers.

Dat is dus het gekke van Star Wars: die films zijn gewoon heel vet, en Hollywood op zijn best, ze zijn echt gemaakt om in een bioscoopzaal te bekijken.

Ieder project binnen het Star Wars universum wil terug naar dat speciale gevoel wat je had toen je voor het eerst een film ervan zag. En ben je eenmaal fan, dan wil je er graag meer van zien. Laat dat universum maar lekker uitbreiden.

Maar de eerlijkheid is: des te meer je ervan ziet, des te minder speciaal het allemaal wordt.

Reacties

Populaire posts van deze blog

#155 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje? Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken. Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...

Meer lezen

#145 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president. ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops. ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik. En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...

Meer lezen

#144 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...

Meer lezen

JMZWAAN

Zoeken in deze blog