In Chin. Ind. Spec. Rest. De Lange Muur, in Emmeloord, wordt goede tomatensoep geserveerd. De tomatensoep van De Lange Muur is een begrip. Het hele restaurant de Lange Muur is een begrip.
Het ceedeetje in de geluidsinstallatie draait al jaren. En
dat hindert niet. Het is een vast onderdeel van de typische chineesbeleving: Ik
eet de tomatensoep van Chin. Ind. Spec. Rest. De Lange Muur het liefst onder
een verchineeste versie van I Am Sailing van Rod Stewart.
De soep is het begin. Daarna komt het hoofdgerecht en dan
pas waar ik in de eerste plaats voor kom: het dessert. De sorbet die ze
serveren is net als de muziek al jaren hetzelfde. Fruit uit blik, een bolletje vanille-ijs,
een bolletje bananenijs, een bolletje aardbeienijs, daarbovenop een klodder oud
slagroom, afgemaakt met een knapperig wafeltje. Prachtig in zijn eenvoud, nimmer
teleurstellend in de smaakbeleving.
Maar het meest aardige van Chin. Ind. Spec. Rest. De Lange
Muur is in de eerste plaats het personeel zelf.
‘Hoe was de soep?’ vroeg een medewerkster toen ze de leeggegeten
soepkoppen kwam ophalen.
‘Toppie!’ riepen wij, en dat meenden we.
‘Toppiesoeppie!’ riep ze terug.
De opgewektheid in haar stem kregen we cadeau.
Iedere keer als ik chinese tomatensoep eet, of zelf probeer te maken - zo lekker als bij de Lange Muur krijg je hem nimmer - voel ik altijd nog die opgewektheid. En bij iedere lepel die ik naar binnen slurp denk ik: toppiesoeppie!
Reacties
Een reactie posten