JMZWAAN

Op één of andere manier kom ik telkens op Instagram Reels terecht. Kort samengevat is dat een ingebouwde TikTok in Instagram. Terwijl ik juist besloten had om die gruwelijke app mijn telefoon te verwijderen. Het begint altijd met één onschuldig filmpje. Dan zie je iemand met zijn blote vuisten deeg kneden om er een pizzabodem van te maken. Pizza’s, en dan vooral die van Italiaanse snit, hebben nu eenmaal mijn interesse. Het algoritme weet dat op één of andere manier. Daarna krijg je reels te zien van oprijzend deeg in de oven. Mateloos fascinerend om een homp deeg tot een croissant te zien groeien, of tot een prachtig robuust brood. Pure kunst. Maar dat algoritme ontspoort altijd vroeg of laat. Dan krijg je reels van mensen die zich helemaal wit schminken en met pak en stropdas door Colombiaanse achterafsteegjes rennen, of van mensen die met een hogedrukspuit een vuil zwembad schoonmaken, of flesjes frisdrank van een trap af laten stuiteren (och, wat wordt er toch kostelijk water v...

  De hond wordt steeds brutaler.

Er loopt iedere dag een hond door mijn straat. Als de hond hier is blijft hij net zolang voor een voordeur staan tot er opengedaan wordt. Meestal wordt hij weggestuurd, soms krijgt hij wat te eten of drinken toegeschoven. Het valt me op dat hij steeds voor dezelfde voordeuren staat. Voor dit alles moet het beest een eindje wandelen, want de eigenaars van de hond wonen niet in mijn straat, maar naar ik begreep op een boerderij net buiten Urk. Onlangs zag ik de hond voor de deur van een buurvrouw staan. De buurvrouw deed open. ‘Ben je er nou alweer?’ vroeg ze. ‘Ga terug naar je baas! Vort! Lopen!’ De deur ging dicht, om even later, alsof de hond erop gerekend had, toch weer te worden geopend. Het beest kreeg een schaaltje water toegeschoven. De barmhartigheid won. Met grote regelmaat zie ik de hond voor de deur van die buurvrouw staan. Soms staat hij daar een hele tijd. Als je niet in staat bent om aan te bellen moet je geduld hebben. Toen ik onlangs naar werk ging en het hoekje o...

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...