JMZWAAN

Sommige mensen hebben een talent in complimenten geven. Er zijn ook mensen die je dat zou gunnen, dat talent, omdat je nooit een compliment van ze hoort. In die eerste categorie zit ook het menstype die complimenten geven tot kunst verheven heeft, en heel de dag door naar alles en iedereen complimentjes strooit. Dat zijn doorgaans positieve en opgeruimde mensen. Op de zorgopleiding moesten we soms elkaar complimenten geven. We hadden gekozen voor een maatschappelijk beroep en daar horen sociale vaardigheden bij. Op post-its schreef je dan een compliment en die plakte je op iemands rug. Daarna nam iedereen de verzamelde complimenten mee naar huis om ze nog even lekker na te lezen. Dit soort opdrachten kent iedereen wel van teamdagen en dergelijke. In mijn herinnering deden wij het wekelijks. We leerden ook feedback geven. Ook een vaardigheid waar sommigen meer talent voor hebben dan anderen. Feedback is altijd spannend. Feedback is het moment waarop de lijn tussen zender en ontvange...

De eerste werkweek zit er weer op. Dit jaar heb ik voor het eerst drie weken vakantie opgenomen, om eens goed in de vakantiestemming te geraken. Het is wonderlijk hoe die stemming, eenmaal terug op de werkplek, bij de eerste stap over de drempel uit je ziel waait. Misschien gebeurt dat al eerder, bij het checken van je agenda en het inpakken van je broodtrommeltje. Je bereidt je dan immers alweer voor op je terugkomst. Vakantie zelf is maar een apart iets. Het is een tijdelijke onderbreking van je werkritme, en daarmee zelfs je dagelijkse ritme. Een soort van vacuüm, waar je graag in verblijven wilt, maar waar je, zo merkte ik de laatste week, ook onrustig van kan worden. In de weken van juli en augustus zag ik collega’s en vrienden zich in dat vacuüm verblijven en eruit terugkeren. Je kijkt dan uit naar het moment dat jij mag, het moment dat je geen wekker hoeft te zetten en het moment dat je aanschuift aan een goed ontbijt. Niets kan in mijn geval het vakantiegevoel beter bevorder...

Niet één continent heeft zoveel grenzen gekend als Europa. Bekijk de kaart eens door de eeuwen heen en je ziet het kroelen van de stippellijntjes. Dan weer wordt er een erfgoedje bij een rijk gevoegd, dan eens verklaard een land zich weer onafhankelijk, zo nu en dan breekt er een oorlog uit die al die lijnen weer compleet door elkaar husselt. En dan, zo eind vorige eeuw, verdwijnen ze ineens. Sinds het Schengenverdrag kunnen Europeanen van Amsterdam naar Rome, of van Stockholm naar Boedapest, zonder ook maar één keer een paspoort te hoeven afgeven. Soms worden zachte grenzen weer harde grenzen, als in de coronaperiode of zoals nu: het land dat zijn grens deelt met de meeste landen in Europa controleert weer op paspoorten. Niemand komt nog zomaar Duitsland binnen. Naast de grenzen die je kunt zien in de atlas, kent Europa ook andere, onzichtbare grenzen. Je treft er wel eens plaatsjes van op internet. Dan zie je ineens Europa in drie stukken gesneden, met in het zuiden een fles wi...

In een restaurantje op Büyükada, met zicht op de Zee van Marmara, at ik kebab met yoghurt. Kebab in Turkije is anders dan kebab na een avondje stappen hier. Het toetje zouden we elders doen. Mijn reisgenoot en ik zaten allebei aardig vol en waren toe aan een kleine wandeling om de kost te laten zakken . Terwijl de beheerder van de pot aan het afrekenen was, slenterde ik wat ongeduldig door het restaurantje en nam de inrichting in me op. Daarbij nam ik een foto van een levensgroot portret van Atatürk. Er was iets te doen met het pinapparaat, de betaling liet op zich wachten. Ik neusde wat door een rijtje boeken, al begrijp ik net zo weinig van Turks als van het Mandarijn, tot ik aangesproken werd. ‘Do you know who that is?’ Een stel aan een tafeltje keek me uitnodigend aan. De vraag kwam van de vrouw. Ze wees naar het portret. Ik liet mijn handen in mijn broekzakken glijden en probeerde zo nonchalant mogelijk te antwoorden: ‘I believe that is Atatürk’ . ‘What do you know about him...

Wanneer je op reis of vakantie gaat, kan het leuk zijn om het thuisfront te laten weten wat je gedaan en gezien hebt. Polarsteps is daar een fijne app voor. Je hoeft niet in Whatsapp hele berichten te tikken, je plaatst in één keer je fotodump en klaar is Kees. Bovendien hoef je maar één keer een linkje te sturen. De mensen die het willen lezen, weten hun weg dan wel te vinden. Omdat de internetverbinding in Istanboel te wensen over liet kon ik niet zo vaak bloggen, in ieder geval ging foto’s uploaden moeilijk. Weer terug op Nederlandse bodem plaats ik alsnog de stukjes zoals die op Polarsteps geplaatst zijn. Met hier en daar een foto. Kan misschien leuk zijn als je zelf eens richting Istanboel wilt. Of als je het leuk vindt andermans vakantieavonturen te lezen. Kan ook. Je bent sowieso altijd welkom op deze blog. Ongeacht waar je wiegje heeft gestaan. Mooi he, dat bloggen. Dag 1: Byzantium, Nova Roma, Constantinopel, Istanboel: de bestemming van deze vakantie heeft vele namen ge...

Het bed slaapt voor geen meter. Althans, mijn bed, want mijn reisgenoot slaapt iedere ochtend een gat in de dag. Bij het krieken van de dag ben ik er maar uitgeklommen om een kopje koffie te scoren in het centrum van het eiland. Op Büyükada, waar we nu zijn, start alles pas laat op. Eén cafeetje is wel vroeg open. We hebben er eerder oude mannen zien kaarten. Een vriendelijke man, met een geweldige snor, heeft een kopje Turkse koffie voor me klaargemaakt. Dat koste nog wel wat werk, van origine wordt de koffie opgewarmd in een koperen pannetje, en met drab en al in een kopje gegoten. In het hotel staat een simpele pot met oploskoffie. That is wel different cook. Het voornemen was eigenlijk om iedere dag een blog te plaatsen met daarbij foto’s, voor het thuisfront, maar er bestaat ook zoiets als Polarsteps en bloggen zou dubbel werk betekenen. Bovendien is de wifi-verbinding in beide hotels beroerd te noemen, waardoor het uploaden onmogelijk werd gemaakt. Vorige vakanties deden we v...

Dag 2 Zoals eerder hier vermeld, is Istanbul een stad waar Europa en Azië elkaar ontmoeten. Geografisch gezien, maar zeker ook in cultureel opzicht. Ons hotel bijvoorbeeld is een gebouw in typisch Ottomaanse stijl, het straatje onder het hotel waar we vanochtend doorwandelden had met al zijn kruidenwinkeltjes iets Midden-Oosters. Dan klinkt plots het tringelen van een tram, en loop je weer door een stukje Europa. Ook de verscheidenheid van de mensen hier valt op. Veel jongeren lopen met blote schouders, meisjes zonder hoofddoek in minirok – die overigens net zo gezellig een waterpijpje roken met meiden die wel een hoofddoek dragen. Een programma van Villa Achterwerk schoot in mijn gedachten, Abby, over een meisje dat in de Bijlmer woont. Als op een zeker moment vrouwen in Nikab over de galerij lopen, merkt een vriendinnetje op: ‘kijk, daar lopen de pinguïnvrouwtjes!’ Ook die hebben we gezien. Istanboel is een stad van minirokken en minaretten. Over minaretten gesproken: de eerste A...

Dag 1 Byzantium, Nova Roma, Constantinopel, Istanboel: de bestemming van deze vakantie heeft vele namen gekend en heeft door de eeuwen een verschillende volkeren aangetrokken. Zo ook wij, Jan en Annie, voelen ons al jaren aangetrokken tot deze stad. Tenminste, hij stond al jaren op het lijstje. Traditiegetrouw pakken we begin september de koffers in om af te dalen naar het zuiden. Na vakanties in Italië en Portugal, zoeken we het nu richting het oosten. Ooit het Nieuwe Rome, het centrum van het Oost Romeinse Rijk, later de stad waar de Ottomaanse Sultans hun zetel bestierden. Het belooft, kortom, een reis vol geschiedenis en cultuur. En, niet minder belangrijk, lekker eten. We trappen de reis naar traditie af op de plek die een eveneens beruchte naam draagt: Station Lelystad. Vanavond hopen we, aangekomen in het hotel, weer een stukje te plaatsen.

Er werd een instagrampost doorgestuurd in de groep, afkomstig van een uitvaartondernemer die laatst een boekje over zijn werkzaamheden heeft uitgeven. Op de afbeelding was een uitvaart te zien van een Amsterdamse vrouw, die een groot gedeelte van haar leven samen met haar man een nachtclub op de Wallen had bestierd. Haar man was al in de jaren ’90 overleden en speciaal voor de uitvaart opgegraven. Zo kon hij er toch nog een beetje bij zijn. Als knipoog naar hun levenswerk was er achter de kisten een danspaal neergezet, waar een artieste een paaldans-act deed. De reacties in de groep daarover liepen uiteen, maar mijn gedachten gingen naar de man. Hij was al in 1993 overleden, een jaar voordat ik bestond. Zijn kist zag er nieuw uit, vast nieuw aangeschaft voor de gelegenheid, maar wat is er dan nog over om in de kist te leggen? Zonder oneerbiedig te willen zijn; wat is er nog van je over, 30 jaar nadat je je laatste adem hebt uitgeblazen? Meer dan wat stof en misschien nog wat botrestj...

Er mogen meer stripboeken gelezen worden. De reeks Suske en Wiske hoopt volgend jaar haar 80 ste verjaardag te kunnen te vieren. 80 jaar strips!   Hoe heeft de reeks zich staande weten te houden in al die jaren? En wat zeggen de albums over de tijd waarin ze werden uitgebracht?  Misschien heb je nog wat albums op zolder, of gewoon in de boekenkast (mag best hoor). Pak ze er weer eens bij! En laat je verrassen door tekenkunst, spanning, mysterie, humor en avontuur! Voor deze keer: De Poenschepper (1967) Twee reeksen in één Album 67, De Poenschepper, is het eerste album uit de befaamde vierkleurenreeks, de albums met typerende rode kaft en toren op de achterkaft. Er had geen betere titel voor dit album kunnen bestaan als deze. De vierkleurenreeks was namelijk het moment waarop de albums volledig in kleur en op kwalitatief goed papier werden uitgegeven. En dat niet alleen: de Vlaamse en Nederlandse reeks werden vanaf toen samengevoegd tot één lopende reeks. Dat sc...