twitter-bitter

Twitter. U kent het wel, dat mediaplatform met het blauwe vogeltje. Ik was nog scholier en zat in mijn examenjaar toen Twitter net in zwang raakte. Iedereen had het. En iedereen deelde ook van alles. Berichten zoals: Morgen het eerste uur vrij. Yes!
Wisten wij veel. We waren pubers en stonden aan het begin van het digitale tijdperk. Later ben ik, mede door de opkomst van Instagram, Twitter een beetje uit het oog verloren. Een tijdje terug besloot ik om weer wat vaker op het blauwe vogeltje te tappen en dus actiever te zijn op het platform. En tsjongejonge, wat is Twitter bitter geworden zeg.

Maandag: Ik open de app om berichten te volgen over een plaatsgevonden tragedie met vissers uit mijn woonplaats. Ik typ #Urk in. Ik scrol wat. En dan lees ik een tweet die mijn maag doet omdraaien. Ik open het profiel van de man. Ik zie dat het een journalist is. Ik lees de tweet nogmaals door omdat ik niet kan geloven dat iemand zo iets op het wereldwijde web durft te slingeren. De journalist gebruikt een hashtag waarvan ik zelf de moed niet kan opbrengen om deze hier te neer te zetten.
Mensen reageren, sommige ken ik, maar veelal mensen uit de rest van het land, die blijkbaar hetzelfde gevoel hadden als ik bij het lezen van deze tweet. In mijn emotie wil ik een reactie typen, maar terwijl ik het antwoordvenster open, blijft mijn duim zweven boven het beeldscherm. In alle wijsheid besluit ik om twitter te sluiten. Om vervolgens de rest van de dag Twitter weer te openen in de hoop dat de journalist zijn tweet verwijderd heeft, of enige nuance aan zijn tweet toegevoegd heeft. Misschien zelfs een excuses heeft gemaakt. Maar helaas, het wordt er niet bepaald frisser op.

Er zijn inmiddels al flink wat reacties verstuurd. Sommigen zijn niet zo fraai. Sommige mensen sturen fatsoenlijke berichten en stellen inhoudelijke vragen aan de journalist.
Ik volg ook de weerwoorden die de journalist geeft. Mijn enige hoop op maar wat empathie van zijn kant wordt de grond ingeboord. In plaats van kwetsbaar op te stellen, excuses te maken, uitleggen dat het misschien niet zo bedoeld is maakt deze journalist er een bizarre politieke discussie van. Door iedereen die kritiek heeft op zijn tweet te verwijten extreem-rechts te zijn, onder andere door vergelijkingen te maken met Nazi-Duitsland. Iedereen te verwijten nalatig te zijn medeleven te tonen in de vluchtelingenproblematiek op de Middellandse Zee en bovendien nog meer olie op het vuur te gooien door nog meer lompe, respectloze en beledigende tweets de wereld in te slingeren.

Ondertussen woekert de discussie voort en is de polarisatie van ons land nergens zo tastbaar als hier op Twitter.

Hoe in vredesnaam kan een tragedie verworden tot een grimmige, politieke discussie? Door mensen zoals deze journalist, die menen de waarheid in pacht te hebben. Iedereen met een andere mening of opvatting te kleineren en te beledigen. Door niet open te staan voor andermans inzichten of gevoelens. Want anders had deze journalist wel geweten dat een tragedie zoals deze, weer twee namen op het vissersmonument, een deken van rouw neerlegt op een hele gemeenschap. Dat dit een trauma teweeg brengt die nabestaanden met zich mee dragen, hun hele leven lang.

Inmiddels weet ik dit: voor een gezond debat moet je niet op Twitter zijn. Als mensen zo extreem zijn, zo hun gal spuwen en haat zaaien, dan heb je er niks te zoeken. Of in het geval van deze journalist: over lijken gaan om een politieke sneer te maken naar je rechtse collega.

Beste meneer Ornstein, gratis advies: prik uw bubbel door. Stap in het echte leven en ga het gesprek aan met mensen die anders denken dan u. Geloof mij: het zal een verademing zijn. Misschien dat u dan wat minder Twitter-bitter geraakt.

JMZWAAN

 

De journalist en zijn tweet waaruit een diep treurige discussie voortvloeide.