JMZWAAN

De documentenmap op mijn laptop mocht wel eens worden opgeschoond. Ik ben niet het type dat alles netjes in mapjes sorteert, terwijl ik dat wel zou moeten doen. Dus maakte ik wat mapjes aan en sleepte ik bestanden en documenten naar de juiste categorie. Een zieltogend en vervelend klusje, maar ook nuttig. Want zo opende ik bestanden van jaren terug. Schoolwerk van toen ik nog de opleiding deed, mijn eerste sollicitatiebrieven, mijn eerste CV, enzovoort. Maar ook heel veel pogingen voor blogsposten en verhalen. In de loop der tijd heb ik zoveel ideeën gehad voor verhalen of blogposten, en telkens als ik zo’n documentje opende zag ik dat het zomaar halverwege ophield. Of ik opende een bestand dat ik had geschreven als ik weer een idee had voor een boek (langgekoesterde wens) en las ik het werk van iemand die zo graag een verhaal wilde schrijven dat hij alles in de eerste pagina’s propte dat het na tweeënhalf pagina’s vastliep en ophield. Ik vond tientallen blogposten die nooit gepubl

 Ken je dat gevoel dat je je hele leven iets hebt geloofd of gedacht en dat je erachter komt dat dat helemaal anders blijkt te zitten? Of in dit geval: dat je een bepaald woord altijd hebt uitgesproken op een manier waarvan jij dacht dat het juist was, maar eigenlijk compleet fout is? Een collega van me had dat met het woord ‘lettuce’, het Engelse woord voor ijsbergsla. Toen ze eens in de Verenigde Staten was en een sandwich bestelde, sprak ze het woord op zijn Italiaans uit. Le-toe-tsje. Ze vond het wel wat Italiaans hebben, en sprak het zodoende ook op die manier uit. Totdat ze door verbaasde blikken van de werknemer en medereizigers achter kwam dat je het zo dus niet uitspreekt. Zo heb ik jarenlang bij gebrek aan culinaire durf plates besteld. Lekker makkelijk: saté of snitschel met friet en salade op één bord. Alleen sprak ik het uit op zijn Frans. Platé (platee). Ik weet niet waarom. Ik had nog nooit eerder iemand een plate horen bestellen en blijkbaar gaf ik er een Franse o

 Waarschuwing! Zoals je op Twitter ´Mijn dochter (9)…’ tweets hebt wordt dit een ‘mijn neefje (6)…’ blog Want mijn neefje (6 dus) speelt op zondagavond graag een spelletje met zijn oom. Het liefst iets waarbij je iets opsteekt. Hij is gek op weetjes, weet alles van dieren, kent de provincies en hun hoofdsteden enzovoort. Maar voordat dit echt een twittermoederblog wordt, terug naar de spelletjes. Een tijdje terug pakte ik een stukje papier en een pen en zette wat streepjes achter elkaar. Ik wilde hem galgje leren, het spelletje waarbij je iemand een woord laat raden en bij ieder fout geraden letter stukje bij beetje een galg tekent. Hangt er iemand aan te bungelen, dan heeft je tegenspeler verloren. Gun je iemand wat meer bedenktijd, dan stel je het bungelen aan de galg telkens uit door kleine onderdelen te tekenen. Gek spel eigenlijk. We deden dus een potje galgje. Ik zette tien streepjes op een rij en liet hem raden. Koningsdag was het woord. Na wat fout geraden letters kwam h

Negen tegen negen. De motie van Hart voor Urk afgelopen week tijdens de raadsvergadering eindigde in gelijkspel. Voor wie het niet meegekregen heeft: het was weer feest in de gemeenteraad. Hart voor Urk diende een motie in voor het sluiten van de zogenoemde playgrounds in het Wilhelminapark op zondag. Een groot gedeelte van de achterban van de partij kerk op zondag in één van de naastgelegen kerkgebouwen en dient daarom een gedeelte van de route door het Wilhelminapark af te leggen. Nu wil het geval dat daar op zondag jongeren nog wel eens een balletje trappen. Ook onder de kerkdienst. En dat is verstoring van de zondagsrust. Hart voor Urk stelt daarom maar voor om de hele boel te sluiten op de zondag. Nu zitten aan die motie een aantal haken en ogen. Ten eerste: het Wilhelminapark en haar voorzieningen zijn gebouwd en worden onderhouden met gemeenschapsgeld. Dat wil zeggen: het is van iedereen en iedereen mag er wanneer hij of zij wil gebruik van maken. Het is dus openbaar gebied. A

Wie onregelmatig werkt heeft ook vrij op onregelmatige tijden. Zo begint mijn dienst bijvoorbeeld vanmiddag pas en heb ik vanochtend tijd voor de dagelijkse dingen. Wat boodschappen doen, de planten water geven, het tikken van deze blogpost. En het doen van de was, want dat was nodig. De hoop met gedragen kleding begon nu toch wel groot te worden.  Toen ik op mezelf ging, en alles nieuw moest aanschaffen, besloot ik te gaan voor een wasmachine van een, ik mag toch wel zeggen, gedegen merk. Een investering, maar ik zou er lang mee kunnen doen. Een zogenaamde slimme wasmachine. Een wasmachine die ik had kunnen aansluiten op mijn telefoon en van afstand had kunnen bedienen, ware het niet dat ik daar tegen ben en er de meerwaarde niet van in zie. Zonder precies te weten waarom wordt ik al kriegelig van de gedachte alleen.  Mijn slimme wasmachine heeft geen verkort programma. Althans, ik heb er tot op heden nog geen kunnen vinden. Het gaat als volgt: ik stop de kleren in de trommel, draai d