JMZWAAN

Om de week van me af te schrijven had ik een blog getikt over de serie de Joodse Raad, de zangeres Lenny Kuhr, tafels waaraan mensen van verschillende pluimage met elkaar kunnen praten en de orale defecatie van de heer Baudet. Maar het miste een samenhangende draad. Bloggen is hardop denken, en vaak kom je tot een kern; die was nu afwezig. Misschien komt het allemaal samen in de aflevering van de Ongelooflijke Podcast die ik bij deze graag tippen wil. Omdat Blogspot geen links van Spotify toelaat moet je hem zelf maar even opzoeken in je favoriete podcastapp. Het is aflevering 186, met Abdelkader Benali en natuurlijk vaste gast en theoloog Stefan Paas.

Begin dit jaar schreef ik over de Hebban Challenge. Dat vond ik eigenlijk toch wel een geinig idee en daarom had ik de Hebban app gedownload en de uitdaging op actief gezet. Omdat we nu alweer in eind maart zitten (watgaatdetijdtochsnelistochnietnormaal) is het tijd om te kijken wat ik in die eerste maanden gelezen heb. Scheelt weer een lijst maken aan het einde van het jaar, wat rest is knip en plakwerk. Afijn, hieronder op volgorde van lezen: De verworvenheden: of hoe je iemand wordt die ernaar verlangt op het eiland Hompelvoet te zijn – Jan van Tienen Interessant en origineel boek dat zich niet in een paar zinnen laat uitleggen. Zelfhulpboek over hoe je iemand kunt worden die ernaar verlangt op het eiland Hompelvoet te zijn? Had er al wat over getikt. De Hoge Bergen van Portugal – Yann Martel Dit boek bevat een soort drieluik dat een overkoepelend thema heeft. Het speelt zich af op drie momenten in de 20 e eeuw, is knap geschreven en laat je heel even in de hoge bergen va

Toen ik onlangs de notities in mijn telefoon aan het opschonen was, kwam ik een mapje tegen met mooie zinnen. Ergens in ’22 moet ik tijdens het lezen gedacht hebben: wat een leuke zin, die moet ik opslaan. Soms lees je een zin of een stuk tekst en verwonder je over hoe iemand dat zo op had kunnen schrijven. Of vat de zin een bepaald gevoel perfect samen. Nu is onderstaande niet het mooiste wat ik ooit gelezen heb, maar blijkbaar vond ik het iets treffends hebben. De moeite waard om ergens te noteren. -           Wij zijn opgeklommen apen, geen gevallen engelen. -           Hij kwam dan ook niet te paard aanstormen, maar liet zich rustig op een verhaal meevoeren. -           …dat is de triomf van de zachtmoedigen. -           ‘Er is niks goeds in de wereld.’ -           …een buitengewoon aanstekelijk soort fierheid . -           Hij had pijnlijk gelijk. -           …waar zij die alle tederheid die ze nog bevatten ter hemel zenden. -           …het Spaanse rijk had zich v

Schrijven is eigenlijk net als tekenen. Laten we een stripfiguurtje nemen. Van tevoren is het goed om te weten in welke stijl je wilt gaan tekenen. Wordt het een figuurtje zoals je in Amerikaanse cartoons op televisie ziet of eerder een figuurtje in de geest van Hergé of Vandersteen? Dan schets je wat vormen. Je bepaalt waar het hoofd en de romp moet komen. Bij schrijven zijn dat de ideeën die je hebt. Wat wil je overbrengen? Daarna vul je de vormen in. Je geeft de neus, ogen, oren en mond een plek totdat de vorm een gezicht heeft. Bij schrijven is dat kiezen op welke plek je wat vertelt. Alles in één keer willen vertellen lukt simpelweg niet. Geef alles een eigen plekje. Pas daarna zul je het gezicht zien.     Over de stijl: w il je Homer Simpson tekenen, dan heb je voor het shirt een paar simpele lijnen nodig. Kies je voor Kuifje, dan moet je hier een daar een plooitje in de kleding toevoegen.  In potlood tekenen, of schetsen, heeft als voordeel dat je ruw werken kunt. Je ze

De eerste editie van de taalquiz Noordoostpolder was een succes. In de beurszaal van theater het Voorhuis waren maar liefst veertien tafels gevuld met deelnemers die in groepsverband streden voor de hoogste score. Meer opkomers dan verwacht, volgens de organisatoren. Het jaarlijkse dictee, die glansrijke edities had gekend, was wat van die glans verloren en daarom was er besloten via de quizvorm er nieuw leven in te blazen. Aansluitend een lezing van Elle van Rijn. Schrijver van thrillers en historische romans. Het was dat de deelnemers van de quiz direct naar de theaterzaal konden, zo was de zaal nog wat gevuld. Gasten die later aanschoven, dus die enkel voor de lezing zelf naar het theater gekomen waren, waren er niet zoveel. Dat lag niet aan de schrijver: Elle van Rijn heeft interessante boeken geschreven en wist daar aangenaam over te vertellen. Daarom vroeg ik me af: waarom zo weinig mensen? Een collega had gezegd dat naar schrijvers luisteren uit de tijd is. Mensen voelen de

Zo nu en dan schotelt YouTube video’s voor die je zelf nooit opgezocht zou hebben, maar waarvoor je dankbaar bent dat je ze te zien krijgt. Zo had ik wat interviews gekeken van Stephen King, werd ik netjes doorverwezen naar een video waarin hij zijn beklag doet over de verfilming van The Shining en kreeg ik daarna een video voorgeschoteld van de vermeende symboliek die in de film verstopt zou zitten. Dat vind ik altijd wel vermakelijke kost. En hoewel ik zo min mogelijk tijd probeer door te brengen op YouTube en dergelijke apps, zijn dit soort video's soms een prima tijdsbesteding. King was geen fan van The Shining omdat Stanley Kubrick er een totaal andere visie op na zou houden dan King met zijn boek had bedoeld. In het boek is Jack een liefhebbende vader en echtgenoot, die slachtoffer wordt van het hotel en alle narigheid die daar huist. In de film is het vanaf het begin een man die niet per sé plezant te noemen is. Het einde van beide werken is ook totaal anders. (Ik kan onde

Dag lieve bezoekers van deze pagina, maken jullie je ook zo´n zorgen over de ontwikkeling van AI en vooral over de rotgang die ermee gepaard gaat? Nou, ik wel. Waar eerst een computergegeneerde Will Smith die spaghetti eet nog wel lollig was, je kon duidelijk zien dat de computer het nog niet helemaal in de vingers had, lijkt het een half jaar later plotseling levensecht. En daar is niks lolligs meer aan. Nu zijn we al op een punt aangekomen waarin “feiten” ter discussie staan – met daarin een grote rol voor het internet, maar als de ontwikkeling van AI in dit tempo doorgaat is straks helemaal niet meer duidelijk wat nu echt is of fake . Stel je voor dat er een paar gekken op het idee komt om een computer een filmpje te laten genereren waarin, laten we zeggen, Geertje Wilders daadwerkelijk een Koran verscheurt? Nou, dan heb je de poppen aan het dansen hoor.  Nu hadden we laatst in de bieb een spel waar mensen 10×2 plaatjes voorgeschoteld kregen. De ene was gegenereerd, de ander w

  via: dirkjan.nl Het schijnt dat er acht kunsten bestaan. Welke kunsten in dat rijtje passen weet ik niet precies, maar wel ken ik de negende: het beeldverhaal. Of stripverhalen en Graphic Novels, zo je wil.   Stripverhalen zijn meer dan alleen de Donald Duck, hoewel ik het iedereen – ook volwassenen – van harte kan aanbevelen om sommige van die verhalen te lezen. Die van Carl Barks zijn echt klassiekers, blijven leuk om te lezen en de biografie van Dagobert Duck, getekend door Don Rosa, heeft echt een fantastische stijl. Maar goed: buiten Duckstad heb je meer leuke en goede verhalen. Robbedoes bijvoorbeeld, is echt steengoed! Gilles de Geus is grappig maar ook leerzaam en iedereen zou eens een album van Agent 327 moeten lezen. Dat is simpelweg de beste Nederlandse strip ooit gemaakt. Als Martin Lodewijk in een Franstalig gebied was geboren was zijn werk wereldberoemd geweest. Daarvan ben ik overtuigd. Eén strip in het bijzonder die ik altijd waarderen kon, en zo nu en dan nog ste

Vandaag moest ik wat foto´s nemen bij een voorleeswedstrijd in het Musisch Centrum te Emmeloord. Och, wat heeft de polder ook evengoed een talent en wat is het goed dat er een plek is waar dat tot uiting gebracht kan worden. Afijn, ik stapte van achter een zaaltje in dat vol zat met enthousiaste achtstegroepers. Ze hadden spandoeken gemaakt, geoefend op een yell en droegen hun voorleeskandidaat een warm hart toe – zoveel was wel duidelijk. Toen de jury langer op zich liet wachten dan verwacht, besloot de presentator over te gaan tot een vorm van improvisatie wat iedereen zou doen als ‘ie achtstegroepers moet laten wachten, namelijk vragen of er nog iemand een goede mop kent. Er kwamen veel moppen voorbij. Een aardig raadsel van een meisje: ik heb het als ik het niet deel en als ik het deel heb ik het niet. Rara?    Antwoord: een geheim. En de knaller van de ochtend wat mij betreft, van een jochie die met veel bravoure naar voren stapte: wat is rood en vliegt door de Tweede Ka

En dan nu, in de categorie onbelangrijke vragen die een antwoord verdienen: Nu ik al bijna een jaar elke dag naar Emmeloord rijd, kan ik niet anders dan delen wat me sinds dag één is opgevallen en waar ik graag een antwoord op wil. Waar dient het leeslampje voor?  Aan de Urkerweg, ter hoogte van de COOP zo ongeveer, hangt aan een lantaarnpaal een lampje. Het hangt op een onnodige hoogte en onder aan het lampje, tenminste; het lijkt een lampje, bungelt een koordje. Ja, nu is het mooi geweest, dacht ik op een grijze dag toen ik op de bedrijfsfiets om lunch was geweest. Ik stapte af en zette de fiets op de standaard. Het verlangen naar het antwoord op de vraag die me bezighield steeg boven de vrees voor vreemde blikken uit. Op de foto ermee. Hoe kan ik het anders uitleggen?  Waar heeft dit ooit voor gediend? Om een reclamebord te verlichten misschien? Maar waarom dat koordje? Moest er iedere avond een brave Emmeloorder de lantaarnpaal beklimmen om het lampje aan te doen? En als dat re

Op zondagavond wordt er in het ouderlijke huis een bekkien gedronken. Aan mijn eigen kopje koffie kom ik vaak niet toe, omdat wanneer de familie Zwaan binnen gestort komt de kinderen meteen vragen of ik een spelletje met ze wil doen. Dat doe ik dan. En stiekem vind ik dat het leukste moment van de week. Het favoriete spel: speeds cups. Een spelletje waarbij je met gekleurde bekertjes een plaatje dient na te bootsen. Soms moet je ze naast elkaar zetten, soms stapelen, als het maar correspondeert met het plaatje. Wie het eerst klaar is drukt op een belletje en het kaartje is voor jou. Maar de jongens werden iets de fanatiek, beabe iets te nerveus van het gerinkel van de bel, dus die doos blijft voorlopig maar dicht. We spelen vaak memorie. En ik heb in al die keren nog nul keer gewonnen. Dat doe ik niet uit goedigheid of iets dergelijks, de jongens hebben nu eenmaal beter in de smiezen op welke plek de koalabeer of de toekan ligt. Werkelijk verbluffend. Als ik dan zelf eens het gel

In navolging van een stukje eerder deze week, en een verzoek, liep ik vanochtend door mijn appartementje te struinen naar die ene map. Laatje open, laatje dicht, bureautje van zijn plaats, weer op zijn plaats, enzovoort. Waar ik naar opzoek was: een map met oud tekenwerk van de middelbare school. In mijn herinnering had ik namelijk ooit eens een stripverhaal getekend, waarvan ik de punch line (de aliens kwamen vragen of ze een voetbalplaatje of wuppie mochten) nog onthouden had, maar welke plek ik hem had opgeborgen? Aha, daar vond ik ‘m. En het papieren zaten nog steeds in de map. Maar het was anders dan ik verwacht had, of hoe ik het mij herinnerde. Want toen ik de bladen eruit haalde en eens bekeek wist ik weer: ik heb dit nooit afgemaakt. Ik was niet op tijd klaar. En omdat het toch al gezien en beoordeeld was, heb ik ook nooit de behoefte gevoeld om het werk te voltooien. De tekst zou ik later pas toevoegen, maar nooit gedaan en dus vergeten. Geen flauw idee wat er in die ball

Een nerveuse ademhaling en knikkende knieën. Voor me zat een man die mijn jeugd voor een groot gedeelte had bepaald. Hij had me meegenomen naar Tibet en Nepal - op zoek naar een parel in een lotusbloem, hij heeft me een spannend avontuur laten beleven op het VOC-schip ‘de Amsterdam’, waar een verdraaide Italiaanse piraat alles in de soep deed lopen, hij heeft me kennis doen laten maken met Jeanne Panne die er vreemde nachtelijke avonturen op na hield, enzovoort, enzovoort. Maar vooral liet hij me verwonderen: hoe kan iemand zulke plaatjes zo tekenen dat je er helemaal in op kunt gaan, erin kan verdwijnen? Hij zat voor me, er stonden alleen nog een stuk of vijftien mensen tussen ons in. Mijn handpalmen had ik al een paar keer aan mijn shirt afgeveegd, maar het hielp niets: ze werden vochtiger bij elke stap die ik vooruit deed. Album 295 – de Krasse Koko – was een hommagealbum van de huidige studio naar Paul Geerts geweest. De man die in een zonnige Kamper binnenstad zat te signeren vo

Sommige mensen die een blog onderhouden vinden het moeilijk of voelen ergens wat schaamte om hun blog te delen. Terwijl er op hun persoonlijke blog wel van alles gedeeld wordt - vaak verfrissend en verassend interessant van aard.   Op platforms als Instagram delen mensen juist wel makkelijk. En veel gebruikers daar plaatsen moeiteloos een foto van zichzelf. Zo lijkt het tenminste. Nu gaat het gezegde dat een foto meer zegt dan duizend woorden. Dat klopt zeker, een goeie foto heeft zelfs vaak geen woorden meer nodig. Alles wordt al verteld. Maar toch is het aan te raden om naast Instagram,- en Twitteraccounts ook blogs te volgen. Eén van de redenen waarom dat leuk en nuttig is om te doen: door hun woorden leer je de mens achter de foto kennen. 

Het volgende is wel een beetje een bekentenis hoor.  Op de middelbare school volgde ik een bijles waarin je je creatieve bezigheden kon ontwikkelen. De opdracht die me meegegeven werd was om een stripverhaal van een paar pagina´s te tekenen. Die heb ik nog steeds. Geïnkt met een kroontjespen en Oost-Indische inkt, ingekleurd met potlood. Uren werk aan gehad. Het stripverhaal ging over buitenaards leven dat de aarde aandeed. Er lande zomaar een UFO en iedereen was in paniek. Toen de felgroene wezens uitstapten vielen ze niet aan, maar trokken ze naar een supermarkt. Bij het afrekenen kregen ze een wuppie, of een andere actie van die tijd, of kwamen ze om plaatjes te ruilen? Afijn, hun missie was voltooid: de verzameling was compleet. Ontzettend flauw, maar goed, dat zijn stripverhalen doorgaans. Strips laten zich moeilijk uitleggen in tekst alleen. In die tijd was ik vol van B-films uit de jaren 50 van Hollywood. Ik had gehoord van het Rosswellmysterie en het hoorspel van War of the

Naast dat ik elke dag probeer om een stukje te tikken, probeer ik ook elke dag iets in een notitieboekje te schrijven. Dat kan van alles zijn. Hoe de dag was, wat me is opgevallen, onderwerpen waar ik iets mee wil doen. Soms zijn het maar losse zinnen, halve zinnen zelfs en soms zijn het enkel maar wat steekwoorden. Tijdens de cursus die ik gistermiddag volgde, over hoe je workshops geeft, zei de cursusleidster dat het goed is om voor de tijd met de hand op te schrijven wat en hoe je het zou willen doen. Volgens de cursusleidster wordt op die manier je brein anders geactiveerd. Je moet iets vanuit je hersenen opschrijven op papier, daarmee maak je met je hand de beweging van de tekst en lees je het ook nog eens een keer. Het blijft dus beter hangen, of je slaat het beter op. Net wat je wil. Als ik wat pagina´s terugblader in dat notitieboekje, wat ik overigens niet vaak doe, valt het me op dat ik vaak begin met schrijven maar dat de tekst halverwege ineens stopt. Dat is niet omdat

  ´Als het zulk lekker weer blijft gaan we de eerste van maart hoor! ´ zei Anneke op de terugweg. We hadden een kuiertje gedaan bij Netl (voorheen Brennels). Een polderparel, jawel, zo mag het heus wel genoemd worden. Het is een restaurantje, strand, meer, camping, evenemententerrein, bamboebos, wandelgebied en nog zoveel meer in één. Met een beetje fantasie waan je je in de duinen. Met nog wat meer fantasie in een tropisch regenwoud.  Een week later, de tweede van maart, een zaterdag, was het ineens lente. Ik had net mijn autootje aan de binnenkant schoongemaakt toen ik een berichtje kreeg: moeten we? Het is nog te koud, dacht ik. En dan moet ik alles uit mijn schuurtje slepen. Eigenlijk heb ik daar helemaal geen zin in. Maar het weer was te aangenaam om er niets mee te doen. En dus appte ik: is goed. Een klein uurtje later dreven we in het water. De wetsuit die ik gezocht had bleek te overwinteren in de kattenbak, en dus had ik me warm aangekleed met een trainingsbroek en hood

Europapa, Europapa… Als ik al een reactievideo had willen maken is het te laat, want het nummer heb ik een paar dagen geleden gehoord en blijft sindsdien in mijn hoofd hangen. Ik kan er niets aan doen. Het zit er gewoon en laat zich niet wegjagen. Europapa, Europapa. Die Joost Klein blijkt een grote naam te zijn in de Duitstalige landen kwam ik achter. Daar heeft hij met het nummer Friesenjung vorig jaar op nummer 1 in de hitlijsten gestaan. Hier is hij minder bekend, maar dat is nu wel anders sinds het bekendmaken van zijn inzending. Hij schreef het nummer als een brief aan zijn ouders, die beiden overleden toen Joost nog jong was. Zijn vader vertelde hem, zo maakte hij duidelijk, dat er geen andere grenzen dan bedachte grenzen zijn. In het nummer zingt hij dat hij Europa doorkruist, maar zich overal ontheemd voelt. Hij voelt zich alleen in Duitsland en heeft pijn in Italië. Tot zover de diepere betekenis hoor, het is nummer is vooral ook heel vrolijk en optimistisch. Want

Deze week zag ik een item van Arjen Lubach over jonge ondernemers. Jongelieden die door behulp van sociale media en YouTube in korte tijd veel geld verdienen. Tenminste, dat is wat hun inspirerende wervingsspotjes propagandeert. Ik kan hier niet over tikken zonder dat mijn vingers verzuren en daarom zal ik er verder ook niet op ingaan, behalve dan dat er een tactiek werd blootgelegd van een bekende jonge onderneemster. Die biedt twee dingen aan op sociale media. Het eerste is dat ze cursussen verkoopt aan andere jonge mensen die ondernemer willen worden. Een vast onderdeel van zo’n cursus is dat deelnemers verplicht reclame moeten maken voor degene die de cursus geeft. Het tweede is dat er inkomen wordt geregenereerd uit door kunstmatige intelligentie in elkaar gezette video´s, die aan elkaar hangen van gefabriceerde nepnieuws en clickbait titeltjes. Samengevat: er is niemand, werkelijk niemand, die beter wordt van dit alles, behalve de maakster zelf. Zo, dat is eruit. Het spijt me