JMZWAAN

Ik besloot de Hongerspelen maar weer eens uit de boekenkast te pakken. De succesvolle young-adultserie van auteur Suzanne Collins. De serie heeft indertijd een flinke indruk op me weten te maken. Ik had er zomaar zin in. Toen ik de boeken voor het eerst las werd ik vanaf pagina één een totaal andere wereld ingezogen. Het is natuurlijk een dystopische sciencefiction, en daarmee per definitie fictie, maar wat de auteur bijzonder goed kon was een bepaalde sfeer scheppen. Met soms maar één of twee kale zinnen, zonder al te veel details, proefde je een specifieke sfeer. Soms heel huiselijk en knus, dan weer benauwend of beangstigend. District 12, waar de hoofdpersoon woont, wordt maar heel secuur beschreven en toch zie je alles voor je. Dat is het bijzondere aan lezen. Je leest niets anders dan letters die op een bepaalde manier achter elkaar zijn geplakt, maar in je hoofd ontvouwt zich een hele wereld. Nu ik de boeken herlees herinner ik me weer waarom het indertijd zoveel indruk op

Vakanties zijn, als je er even over nadenkt, best gek. Een korte periode waar je veel langer naar uitkijkt dan dat je het daadwerkelijk beleeft. Een geplande onderbreking van je ritme en dagelijkse bezigheden. Zit je daar met je vrije tijd. Even geen werk. Hoewel je je kunt afvragen of óp vakantie gaan, met alles wat erbij komt kijken, ook geen vorm van werken is. Een koffer inpakken vraagt om een hele organisatie. Iets waar ik niet zo goed in ben. Eindeloos lijstjes maken met wat je mee moet nemen, spullen verzamelen, alles stuk voor stuk afstrepen, de koffer twee keer openen om te controleren of je wel alles hebt ingepakt en als je die eindelijk in de auto plaatst besluiten om toch nog maar even naar boven te lopen om te kijken of je de deur wel goed dicht gedaan hebt.    Dit lijkt misschien overdreven, maar dit heb ik mezelf aangeleerd en is niet overbodig, want het zal niet de eerste keer zijn dat ik thuiskom zonder portemonnee of (bijna) zonder paspoort. Waakzaamheid is in mijn

Begin vorige eeuw verscheen - althans, volgens de legende - Maria aan een drietal herderskinderen. Sindsdien is Fatimá een bedevaartsoort voor devote gelovigen vanover de hele wereld.  Ze komen dan ook als vliegen naar honing af op de Basiliek die ter ere van de verschijning is gebouwd. En eerlijk is eerlijk: de kerk met bijhorende plein is indrukwekkend mooi en doet ergens zelfs denken aan Vaticaanstad. Toch krijg je de indruk in een religieus pretpark te zijn beland. Koop een kaars, gooi het in een vuur. Loop een rondje op je knieën langs het altaar. Koop een souvenier in de talrijke souvenirshop die het bedevaartsoord rijk is.  Later bezochten we nog een wassenbeelden-museum die het verhaal van de verschijning verteld. Door velen als hoopvol ervaren, maar de drie herderskinderen kwamen tenslotte maar droevig aan hun einde.   De indruk wordt gewekt dat de verschijning vooral een economische impuls aan het dorpje heeft gegeven.  Nazaré is een kustplaats met twee stranden. De één voor

Tip voor als je op reis gaat: alles goed lezen. Het voorkomt dat je pas bij het uitchecken ontdekt dat je een keuken en binnenplaats ter beschikking had. Het voorkomt dat je met volle tassen en koffers onnodig veel metrotrappen op en af moet sjouwen voordat je eindelijk de plek gevonden hebt waar je je bagage kunt droppen. Later, toen alles toch nog goed gekomen was, vonden we onszelf terug in de wachtrij van een kabeltrammetje die ons naar een terras met uitzicht over de stad zou brengen. Eenmaal boven werden we, inderdaad, getrakteerd op een spectaculair uitzicht over Lissabon. Tijd om de stad achter ons te laten. We trokken weer naar het vliegveld, pikten een huurauto op en reden noordwaarts. Naar Alfazeirão. Een klein dorpje vlakbij de kust maar evengoed tussen de heuvels. We hadden gekozen voor een gastenverblijf gerund door een Vlaams echtpaar. Enig hoor. Het dorpje aan zee, São Martinho do Porto, was minder spectaculair.

Op het Plaza del Comercio tref je, als je een beetje om je heen kijkt, Portugal in het klein. Het plein is enorm, omringt met enorme stadpaleizen die grandeur uit vervlogen tijden ademen. De boog die als poort naar de stad dient valt gerust pompeus te noemen. Hendrik de Zeevaarder, nog steeds gevierd als wereldontdekker, zit op een paard en kijkt trots naar rivier de Taag, waar vanaf de schepen de wereldzeeën overtrokken. Maar kijk beter en het verf brokkelt van de paleizen, kozijnen zijn half weggerot, sommige ruimtes zijn leeg. Op de hoek zit een toeristenbedrijf. Lissabon is, net als Rome, op zeven heuvels gebouwd. Dat merk je. Als Google Maps je zegt dat je een blokje om moet kan het zomaar zijn dat je een klim ter hoogte van een appartement moet maken. Het is maar goed dat we stevige schoenen dragen. We klimmen wat, bekijken een kerk, drinken een kopje koffie. We willen de lift zien. De beroemde Santa Justa-lift in het centrum is van dezelfde man achter de eifeltoren. Het verbin

Van een eindelijk zomers Urk vertrokken  we naar het broeierige Schiphol. Men zegt dat vliegreizen fijn zijn omdat je zo snel op je bestemming bent. Maar al waren we aan onze reis naar Lissabon – zo’n twee uur en drie kwartier vliegen – al gauw negen volle uren kwijt.  Zuster was zo lief ons een lift te geven naar Station Lelystad. Eigenaardig eigenlijk, bedacht ik me op de weg er naar toe, dat veel van mijn tripjes naar ’s werelds mooiste steden (Boedapest, Praag en Rome) hier hun aanvang vinden. En er ook vaak eindigen.  Toen we de vertrekhal uitstapte schenen de laatste broeierige stralen zonlicht op onze wangen. We duiken een metro in, trokken naar de stad, waar we nog op zoek moesten naar de Airbnb die we gehuurd hadden. Terwijl we ondergronds waren viel de avond over de stap. En toen we eenmaal de winderige tunnels verlieten stapten we de eerste de beste Kebapzaak binnen. Niet de beste keuze voor een stad als Lissabon. Maar reizen maakt nu eenmaal hongerig.