JMZWAAN

 Op vakantie blijft de telefoon, afgezien van de foto´s die je neemt van al het te bewonderen schoon, zoveel mogelijk uit. In de avond check je wat berichtjes en zo af en toe open ik Twitter. Daar is het nooit vakantie. Wat nu weer trending was: Ongehoord Nederland. Ongehoord Nederland. Een in oud frituurvet gebakken frikandellenprogramma voor volwassen rechtse en vooral witte mensen die als kleuters staan te springen bij het zien van een zwarte piet. Tweemaal per week mogen ze in het middaguur een journaal uitzenden, waar het vooral gaat over volgens hun ongehoorde zaken. Denk dan vooral aan thema’s als woke, racismedebat, vaderlandsliefde, dit mag niet meer, dat mag niet meer, dit is toch zeker niet normaal mensen, enzovoort, enzovoort. De ophef ging over een onderwerp dat volgens Ongehoord Nederland al tijden ongehoord blijft, namelijk het racistische geweld tegen witte wensen, dat voornamelijk komt van mensen van kleur. Of zoals presentatrice Raisa Blommenstijn liever zegt: ‘ne

 De regen tikt tegen het raam. Af en toe hoor ik de wind over het dak razen. Ik ben weer thuis. Vierentwintig uur geleden hing het vliegtuig waarin ik zat nog in de lucht, ergens halverwege Bari en Amsterdam. Een uur later zou ik Schiphol uitstappen en schrikken van de kille herfstwind die hier plotseling waait. Een week maar, zeven-en-halve dag om precies te zijn, ben ik op vakantie geweest. En toch moet je wennen, als je na een paar dagen, vanuit de zomerzon de herfstwind instapt. Ik werd er een beetje chagrijnig van. Vakantiekater heet het officieel en ik dacht altijd dat het een overdreven fenomeen was, een zogenoemd first world problem . Maar nu ik de koffers heb uitgepakt, de wasmachine haar eerste was laat draaien en het bed schreeuwt om een knippien te doen, overvalt me een vervelend, leeg en zelfs een klein beetje verdrietig gevoel. En dan besef ik dat ik hem te pakken heb: de vakantiekater. Zou het de overgang van Italië naar Nederland zijn? Ik ben blij dat ik weer in m

Ostuni, Brandisi en Lecce Vakanties zijn een vreemd soort ontsnapping aan de werkelijkheid. Na verloop van tijd begint tijd en ruimte een beetje door elkaar te lopen. Je denkt dat het woensdag is, blijkt het al vrijdag te zijn. Nee, op dinsdag hebben we de grotten bezocht. Of was dat toch woensdag? De eerste vakantiedag lijkt al een maand geleden, terwijl het in feite nog minder dan een week terug is. Ik beschouw het maar als een goed teken. Daar is vakantie immers voor bedoeld. Ostuni is een stadje op een heuvel gebouwd. We klimmen omhoog met onze Fiat, zoeken een parkeerplek en laten onze benen ons lichaam omhoogtillen over de talloze trappen en steegjes. Het zakje met postkaarten, dat al dagen in mijn rugzak zit, moeten nu toch eens beschreven worden. Op een terrasje bestellen we, wederom, een café Americano en een sinaasappelsap – voor de vitamientjes. Het is heiig. De zon weet zich niet door de wolken te breken, maar zorgt wel voor een benauwd en drukkend gevoel.   Bij toeri

Grotte Verde   Grotte Verde is een plek langs de weg waar je zo langs rijdt als je niet weet dat het er ligt. Onze vriendelijke buurvrouw heeft het ons als tip gegeven. ‘A cave with green Light in the morning’, zei ze, en de plaatjes die ze op haar telefoon liet zien zag er inderdaad indrukwekkend uit.  Na een uurtje rijden staan we op een parkeerplaats in Andrano, pal aan de kust onder ons ligt een trappetje naar een rotspartij, waar we verschillende mensen op een handdoek zien zitten. We dalen af en zoeken een plekje. Met een badlaken om mijn middel verwissel ik mijn sportbroekje voor een zwembroek – ik raak er steeds handiger in – en dan is het tijd om af te dalen naar de grot.  Het is klimmen en klauteren, tenen stoten en balans zien te behouden, maar als we eenmaal in het water staan en de grot inzwemmen, zien we een natuurverschijnsel waar geen Center Parks tegenop kan. Aan de onderkant van de grot gloeit er vanuit het water blauw licht dat de hele grot verlicht. Pas als we de sn

Casalabate en Lecce   Als we Casalabate binnenrijden zien we villa’s verstopt achter hoog hekwerk en muren. Soms is het een villa waarvan je ziet dat de bewoners niets te klagen hebben, maar vaker is het in verval, staat het op instorten of is het simpelweg nooit afgebouwd. De straten lopen in een blokpatroon. Het asfalt bevat kuilen en bobbels, links en rechts van ons liggen onverharde wegen die uitlopen in het niets.  Af en toe is een muur bewerkt met een muurschildering. Zogenoemde streetart. Kunstig, maar als je in een afgelegen plaatsje zoals dit overal kleurige en vrolijke steetart ziet, dan weet je: we zitten in een armoedige en criminele omgeving. Als we een afslag over een rotonde nemen, wat tevens het centrum van het dorpje is, zien we kale gebouwen met luiken naar beneden. Tijdens het zoeken naar onze Airbnb rijden we minstens een kwartier door het dorp, we treffen hooguit één of twee tegenliggers. Op een bord staat een route aangegeven naar Club Exotic. We hebben een flink

Monopili en Grotta Castellana De markt van Monopoli is geen markt zoals we die op Urk hebben. Op een hete ochtend lopen we met de zon in de nek tussen verschillende kraampjes met confectiejurkjes, huishoudelijke apparaten, voetbalshirtjes en dertien-in-een-dozijn prullaria. En dat voor wel zeker twee kilometer lang. De groente,- en fruitkramen, daar waar we voor gekomen zijn, staan ergens achterin de markt gepropt en ook die zijn niet zoals we die hebben in het Urkerhard. Toch is het vermakelijk om eens doorheen te struinen. De marktlieden die in het Italiaans hun producten aanprijzen, de ongeduldige signoras met hun boodschappentassen volgeladen en de rumoerige mannen die proberen af te dingen met veel handgebaren: het is een beleving. Anneke ziet opeens een jurkje die ze wel passen wil. De kraameigenaar zit op een stoel te telefoneren en als we vragen hoe veel het kost haalt hij geïrriteerd zijn telefoon van zijn oor. ‘Ten Euro’. Kijk, daarvoor rijd je nog eens naar een markt toe.

Palignano a Mare   Palignano a Mare is een klein vissersplaatsje ten Noorden van Monopoli. Het oude, pittoreske centrum is gebouwd op steile kliffen en ligt pal aan de zee. Overal is die aanwezig: als je een straatje inkijkt zie je de zee liggen, af en toe hoor je de golven onder je kapot slaan tegen de rotsen en op de pleinen ruik je de geserveerde visgerechten.  Vanaf de parkeerplek, waar een man voor vijf euro wel op onze auto wil passen, lopen we een trap af naar een soort dal dat herinnert aan de Romeinse tijd. Want bouwen konden ze wel, die Romeinen. Nog steeds staat er een grote brug overeind, waarover elke dag nog honderden mensen oversteken, en waar je door de enorme bogen de zee ziet blinken. Onder de Via San Vito, zoals de brug heet, ligt een uit de rotsen uitgesleten baai met een strandje waar je een duik in de zee kunt nemen. Dat stond ook op de planning voor vandaag: suppen. Als de stand- up- paddeling-evangelisten die we zijn, dient er ook op vakantie te worden gesupt. D

Alberobello en Monopoli   In aanloop van de vakantie vroeg een kennis waar de reis naar toe ging. Puglia, zeiden we. Haar reactie: ‘Oh Puglia, daar zijn we ook geweest. Ik vond het er vre-se-lijk! Overal afval langs de weg, alles vervallen. We dachten: waar zijn wij beland?’ Zuid-Italië is inderdaad een geval apart. Als je vanaf het noorden door de laars zakt merk je plotseling dat je in het zuiden bent als je afval langs de weg ziet liggen, half afgebouwde of op instorten staande gebouwen ziet, het landschap kurkdroog is en het gevoel hebt door een derde wereldland te rijden. Maar: je weet ook dat je in het Zuiden bent als je door pittoreske vissersplaatsjes loopt, overal de zee ruikt en hoort, pleinen met visrestaurantjes treft en te maken krijgt met de opgewekte hartelijkheid van mensen. Dat kan in het noorden nog wel eens anders zijn.  Bij de parkeerplaats van Alberobello doemt flashbacks van Pompeï op. Op het heetste moment van de dag zoeken we een parkeerplek, in een stoet lopen

Dag 1: Bari Een goede bruiloft is, voor een paar uur, een andere wereld. Een plek waar iedereen opgelaten is, in spanning zit, kijkt en bekeken wordt, na genoeg alcohol de laatste remmen van het sociale ongemak laat vieren en een feestje op de dansvloer neerzet. Schiphol is een andere wereld. Hier is het de hele dag door ochtend, middag en avond. Mensen komen binnen met een koffer op rolletjes, met een pas die die de opgewektheid uitstraalt wat vakantie nu eenmaal met zich mee brengt. Je ziet ook mensen met schouders voorovergebogen, slome tred, kringen onder de ogen. Hun bagage is na een reis plotseling twintig kilo zwaarder. Afijn, rond half elf in de avond neem ik in restaurant het Achterhuis afscheid van vrienden, wens ze nog een fijn feestje toe en een paar uur later sta ik met een rolkoffertje op Schiphol. Reisgezelschap: steun en toeverlaat en Italië-kenner Anneke Post. We proberen wat te slapen. Eerst op een bankje. Ligt niet lekker. De bankjes op Schiphol zijn zo gemaakt dat